Можда нема да ви открие дека Американци никад не су слетеле на месечину, али затој ваш ванземаљац у Куманово ви раскажуе к’т и зашто се пие ракија, на коју, сумњамо и он е веќ навлечен; како се договара и остваруе некој бизнис у место на кое покварену сонду си гу нашја на бувљак после свој „бродолом“ и наговестуе дека протокол за пристојан живот меѓу овуј орвеловску екипу е да се најде локална жен(с)ка. Ако пропуштите, ви не сте од овуј планету, односно на кумановски – како да сте паднале од Марс.
За успешну инфилтрацију меѓу абориџанско населење, битно е е да се пратив бар ед’н од три протокола. Прв ( и скоро па најважан ) корак е да се савлада вештина на пиење на течност на базу на алкохолни деривати, такозвана ракија. И тој посебно жута. Зашто? Затој што тој е течност коју локалци гу користив како на пример амерички Индијанци „калумет“ – лула на мир – значи, сас циљ на добродошлицу, добри намере и уопште спремност на прифаќање на комуникацију. Туј треба да се нагласи дека тај течност се користи и како лек, и за физички и за психички болови. Исто такој, начин на припрему варира од произвоѓача до произвоѓача, посебно онија кои не су под државну контролу, такој да припрема на ракију претставља и некој вид на престиж. Много е важно да се додаде дека конзумирана у поголеми количине може да предизвика необични понашања како што су неразговетан говор, смејање или бес, т.е. агресивно понашање, сексуални алузије,стом’снувања и/или непожељни физички реакције како што су губење на рамнотежу, повраќање, несвестица и слично.
Племенска организација такво понашање углавном га санкционира, али пошто е тој дел од традицију, често па и не. Друг протокол, свакако е да се покрене некоја работа сас коју се сервисира постојање на планету. Имено, овдека се наплаќа право да се живи, што е широка тема и вржуе се директно на оној „божанство“ – паре. АЛИ, у ов’ј регион, пред да се започне каква било радна активност, треба да се има на ум дека локални племиња интуитивно гу разбирав теорију на релативитет. Да појасну: у случај сас некога од локалци, они ги викав „предузимачи“ (а, тој су најчесто мужјаци кои преко д’н сас мобилни у руке време га проведуев у локални пребивалишта кои ги викав „кафиќ“, „ресторан“ или „биртија“), у понеделник (што е прв д’н од њину недељу) уз жуту, наравно, договорите некоју работу и рок ако е до среду (што е два д’на од понеделник) – тој значи дека работа ќе биде завршена до крај на недељу, а можда и не. У случај да се (уз жуту, нормално) договори рок до крај на месец, тој значи дека ќе биде готово на крај на следеќи месец – а можда и не. За свак од овија случаи, Абориџани имав увек исти одговор: „а бе, не се секирај, ќе биде к’т ќе биде“…Прилагодување на т’ј принцип е сен-за-ци-о-нал-но!
Треќ протокол е – да запознаеш локалну женку.
А, тој е тема на коју ќе мора да се посвети малко повише текст.
ПРОДУЖУЕ …
