Замислите си, ов’ј ванземаљац завикаја дека смо опседнати сас политику!
И дека е монументално губење на време што мислимо дека политичари учествуев про-активно у „стварање на наш подобар живот“! Па, још се дрзнуе да каже дека у неразјаснету прошлост и стра од будуќност пропуштамо га едино нешто што га имамо – садашњост! Овој, како што викав политичари (сас кои еве не смо ни малко опседнати) е без преседан!
Од коју ли е планету ов’ј мудрац? Дознајте у нову епизоду на ванземаљски фељтон.
Земљани живив како да су створени за живот у стра. Не у ед’н, него у иљадници стравови од кои не се знае кој е поголем. Ипак, изгледа дека стра од будуќност е најголем.
Што и како јутре? Што ќе ни се деси?
Оној што е за земљанина, а посебно за кумановца најтешко да прифати е дека будуќност не се дешава. Мене, на моју планету, баба ми убаво ми гу пренесе стару мудрост: будуќност гу правимо сами. И најбољи начин да се предвиди будуќност е да гу ствараш сам. Едноставно е: ако нешто не ти одговара и мислиш дека треба да промениш – е б’ш тој е твоја работа. Ако не можеш сам, можда можев повише од вас. И кључно е промена да не се деси на силу, него по договор. Овдека викав дека договор куќу гради. А, нешто к’т договорив, гледав како од тој да извлечев сопствену поединачну корист. Па чак што више, една од први „мудрости’ на коју сакасва да ме научив Абориџини е к’т одлучиш нешто да работиш или да улегнеш у какви било односи – да бидеш големо гомно. Зашто т’к е помала веројатност некој да те нагази. Интересно е како кумановци сликовито дефинирав много битан светоглед, нели? Тој значи да не мутиш воду сас свои ванземаљски размишљања пошто треба да те стра. И тој од некога недефиниранога. Зашто да е „дефиниран“, не би бија толко стравичан. Што поневидљив баук, тој поголем стра.
А, најголем баук изгледа дека е политика.
Овија овдека су опседнати сас политику. Такој, имено, га викав организирано губење на време у покушај под маску на „стварање бољу будуќност“ да се соберев дружине, наводно на утицајни единке, кои ондак блебетив и планирав подобар живот од он’ј што га стварав. Викав ги политичари. Постоив „наши“ и постоив „њини“. Треќи у туј занимацију нема. И ако на власт дојдев „наши“ – будуќност ќе биде феноменална, а ако победив „њини“ – е ондак смо наебале. И такој од двете стране. Или три-четири, колко ли веќ имав такви „партије“.
Оној што како ванземаљац знам е верување дека политичари нешто ќе променив не е ништо друго освен монументално губење на време од космички размери. Бесмислено е да се очекуе промена од кога било кој у так’в процес има личну корист. Оној што приметују (и не само у ов’ј град) е дека групе од интерес, а често такви групе су политички партије, планирав и произведуев будуќност која не му се свиѓа на никога, освен на сами њима. А, тој сами њима е сведено само на неколко имиња, најчесто од вр’ на листу на тија партије. И логично, како пунокрван ванземаљац, ја се питам: како е могуќе да имав подршку, како е могуќе да им се допушта да га работив тој? Бија сам довољно блесав некои од локални знанци б’ш тој и да ги прашам. И што сам добија како одогвор?„Не таласај тамо куде не треба!“ или „Пази да не му се замериш на некога!“, „Ти не мора да се секираш куде ќе гу запослиш жену, дете, роѓака, пријатеља кој те задужија!“… Такој да политика гу крои дан’шњицу сас коју никој не е задовољан. За будуќност те заболе…хмм, уво. Зашто знае дека има довољно стра од јутре у свакога становника. И док е такој, увек политика ќе има свои гласачи. И опозицију. И ништо нема да се промени. На боље, дефинитивно не. Прво да се намирив партије и гравитирачки им групације. После пошироки групације и гравитирачки им институције. Па, т’к пошироки институције и гравитирачки им индивидуе и така натака.
А, будуќност може да чека. Уствари, још гу немав решено ни прошлост – кој бија прв, кој друг, кој кога и кој од кога и кој на кога, што е чиво, што не е , па вика се овакој, а не онакој, ово-оно…
К’т боље размислу, забавно ми е да посматрам све тој, мада ме понекад и жал за њима. Највише затој што у т’ј на свој начин смешно симпатичан град, препун сас талентирани и драги људи, преубаву земљу која сви може да ги направи сити, напиени и безбрижни, у неразјаснету прошлост и стра од будуќност пропуштав га едино нешто што га имав: Садашњост.
ПРОДУЖУЕ …
