Максим(ијада) ќе биде запамтена како што се памтив најдобро залучени питие, најкрцкави чварке, најрастресито тесто на пастрмајлијаду, али у локални рамке овој све личи на карневал сас сипкави костими на мажоретке и бајат хот дог на тезге од реконструиран мал плоштад, драг наш независан градоначалниче.
Накупувала сам се торбе и кесе за пазарење „следовање“ за два живота. Тој ни е – недовољна физичка активност доведуе до деменцију, а и не сам тип кој веруе дека кеса сас ручке може да му наштети на озон. Тој е веќ безобразлук од моју страну. Општинари садив, пошумуев дури и на спомен Костурницу, а ја још имам залихе на тоалет папир од време на смртоносан вирус. Т’ј г’з папир Ивано не се прави од рециклирани гајбе пиво, него од кан’п што га дава овај грутка на напатену земју (не ми даде гугл инфо куде има најцврст кан’п у Северну Македонију).
И такој, едемо колко едемо, кењамо углавном на друштвени мреже, бришемо се сас двослојну хартију (не сви имав дома бидé, нели?) и не помислимо на штету што сас свак тривијалан потез гу направимо за човечанство, а камоли за сви други сорте од Ноеву барку. Ми мислимо на тој(а) дали су се Американци стварно качиле на месец и чив венерин брег да га освоимо за викенд. Мислимо како да измислимо још ед’н изговор за да га поклонимо нечие поверење на избори за, наводно, деца да ни раснев у некој поубав свет и евентуално уградив бидеа за замивање после голему нужду од кредити што ќе им ги ми земемо. А, за брз кредит, треба ти само лична карта. А, за личну карту ти треба пријатељ. А, на пријатеља шваљерка работи на шалтер за глупи питања: добар дан, ќе праву купатило на снашку, може ли да изберу бохемија стил плочке на рате? Да падне цела Рајкова Куќа на дупе к’т ву отидев на Младенци!
Престиж е много заебана работа у Куманово. И никој, никад не га покажуе преко научан труд, астро-физику, имунологију, ретко к’т преко поезију, хуманитарни дејанија или веќ омрзнат термин – емпатију. Заваѓам ве како тај киша у Крагујевац, кој никој не гу памти и продавам ви муда Марјанови за кои никој нема појма зашто б’ш Марјан им е поносан носител. Имено, сви мислив дека су му биле големи. Али, слобода на говор не е била порано како с’к што е – циркулирање низ етер на сваку глупу идеју.
Пол’к, пол’к, дојдесмо до хернију (килу) на проблем. Зашто смо изненадени од кандидатуру на Максима за претседатела. Дали е затој што смо парламентарна демократија и очекуесмо да пуца на такву, поодговорну функцију? Дали затој што и он сфати дека не може да „беди“ сас реторику на социјал-демократу у ново доба на вештачку интелигенцију и лошо преведени говори од свој тим (јас сум нов концепт и нови стандарди?!?). Дали, можда, е изигран и сам од амерички ци(а)ници само да се задовољи на крај сас дипломатску кариеру у Р’т Добре Наде? Ај да бидемо искрени у стил на Ерика Вајнстајна – ми појма немамо. Ми смо у догму на ствари, и физички, и духовно. Поткрепено сас пример: враќам се од главан град и симнују се од аутобус што е у тек сас ново време и корне на лук, ракију и Фанки Џи (сасвим природно), куде џамију. Застој мал, пред да се удахне свеж кумановски ваздух и да се направи паралела на Београд на води и Скопље на шкрге. Потписи су у тек за лидера на асномску Македонију, кој треба да нè води по Брисели и Женеве и ед’н д’н од све тој да добие билдери сас гајтан у уво кои ќе му гу обезбедуев фамилију и канцеларију у главан град сас личнога секретара. Потпишуев се, дабоме, прво од његово „движење“. Куде ли ќе се придвижи ов’ј надобудан покрет за слободу у будуќност драги браќа и сестре?
Да се вратимо, ипак, на садашњост. Значи, нема големи редице (кумановци су прилично стриктни к’т е време за ручак и личан комодитет), три саат е, около 15 човека чекав у ред, стрпљиво, да га дадев свој потпис за подршку. Сеќам се, за „независнога“ кандидата за градоначалника, толко беше голема гужва, што одвај се ја проби да зему изјаву од ДИК (не е алузија на полни орган, мада сам помислила и на тој, у праву сте). И, питам се зар живот је тако хтио, зар тако мора бити? Постои ли уопште некоја хиерархија на добробит, освен позитивно салдо на буџет на општину? Има ли смислу све овој откако станемо у 6 сабајле и трчимо до 5 попладне да гу намиримо исту туј гузицу која што нема појма колко дрва су исечени за да гу само забришемо, а камоли задовољимо сас пригодни супозитори? А, што ако ни кажев дека имамо леукемију и дека треба преко смс поруке да пресадимо срж у Лион? Ќе има ли канцеларија отворена за донације? Ќе се јави ли Бранко, Рајко, Петко (Бранко не, али Рајко и Петко су митски ликови) да лобира за наше здравје? Што ми да фак очекуемо уопште од челници на недовољно пошумену, т.е. опустошену Македонију?
Тетка да ви каже: очекуемо како за време на корону да дојде брза помош куде њима попрво него куде нас. Текнуе ли ви, к’т си ги мересва у сред пандемију? Чив корона тест е поверодостојан? Ако се закашљаја Максо, опструкцију на плуќа добива автоматски цела маала куде болницу. Комордилитети. Комформидитети. Сигурна зона. Моќ и идолопоклонство. За мене, како дете кое израснало у круг на болницу, несфатљиво е градоначалник да отиде на гости у Америку и тамо на „званице“ на прием куде конгресмена Мича (Митрета) Стоуна (Стојановскога), каже дека демократија е к’т Супермен ги игра сви деца од Монопол до Пошту без разлику на боју, религију и политичко убеѓење. Не знам за вас, али за мене треба да се избаци појам инклузија и повише да се употребуе реч ексклузија. Да се избацив сви пре-поштени и пре-паметни од површину на политичку гарнитуру и да се гласа некој што е како нас, од дно. Размислите, гомна су л’сни и увек су на површину. Ми сви смо на дно, гњурци, боримо се за дах, док они као какао измислуев начин да поевтини нафта, струја, кабловска телевизија – куде што ги пласирав одвратни теорије на заговор у кој су за свакога сиромаха на дофат плочке сас фуге што се л’сно чистив, е га само сас њини четкице за зуби.
Ексклузија. Ако л’же дека дипломираја на Харвард, ако побро му е бот, ако најблиски људи по сваку цену му ги шеруев постови због евиденцију на послушност – дозволено е да не се сложите сас њега. Треба само малко храброст, што некад беше одважност, а с’га за жал е само една лудост. Утешна награда нека биде semper idem (увек исто) што би кажаја Ѓорѓе Лебовиќ: нека у име Бога и народа не биде збунетост. У интерпланетаран предизвик за церемонијалну функцију претседник на малу балканску државицу, Максим(ијада) ќе биде запамтена како што се памтив најдобро залучени питие, најкрцкави чварке, најрастресито тесто на пастрмајлијаду, али у локални рамке овој све личи на карневал сас сипкави костими на мажоретке и бајат хот дог на тезге од реконструиран мал плоштад, драг наш независан градоначалниче.
Ивана Аткинс
