На академију што гу завршија наш ванземаљац, најтежак предмет бија комуникација сас земљани и кој га положија – одма бија праќан меѓу нас, па он сумња дека сви намерно падале за да не бидев пратени у овој слепо црево на галаксију…
Камуфлиран у плаву трењерку сас белу црту, тазе патике, бели наравно, помаранџасту „пуф“ јакну скроену у ромбоиди, онакој како јорган, зелен дуксер испод, црна бејзбол капа на главу, накривена на лево, разбира се, големи црни Гучи наочаре за с’лнце, седну ти ја на терасу на локално пребивалиште, наменето за џаболебарско испивање на разни течности. Намера ми беше да се преко ручно сопаќало, познато како мобилан, информирам за локални догодовштине. Али, комуникација измеѓу два мужјака на астал до мене ме катапултира у дамнешну трауму на свемирску академију.
На академију, вештина за конверзацију сас земљани беше задолжителан предмет и злогласна меѓу ученици. Имено, беше повише од јасно дека е тој такозвана „чистална“ на академију – на т’ј предмет падасва и најталентирани студенти. Збореше се дека најталентирани намерно падале затој што к’т би прошле тој би било скоро гарантирано дека ќе отидев у орбиту на овуј планету, у слепо црево на галаксију. Ја повише сам склон да мислу дека постои далеко поприземан разлог за тежину на ов’ј испит. Едноставно: наш планетаран систем на комуникацију е л’сно да се собере у четири збора – директно, јасно, недвосмислено и истинито. Земљани тој тешко га разбирав, мада попрецизно е да се каже дека на НАС, ванземаљци, њин начин на комуникацију ни е скоро па несавладљив. Како?
Пример. Кумановски. Еклатантан. Еве како течеше разговор измеѓу тија двоица мужјаци од прв пасус:
- Еј, знаеш ли кога сретна ичера?
- Од куде да знам…
- Тошу.
- Кога Тошу?
- Па, Тошу, бе, знаеш га.
- Он’ј ли бе што беше у наш клас?
- Не бе, он беше у клас до нас.
- Аааа, он’ј што изеде ќутек к’т на свирку на Тумбу у Соколану гу фати Еву за цицку!
- А бе, не е изеја он ќутек, него Оки, муж што ву е с’к на Бојану.
- Коју Бојану?
- Како бе не гу знаеш Бојану!?! Онуј што гу фаќасмо до бандеру позади гимназију.
- Ма, тој не беше бре Бојана, него Славица, онај едина што имаше цицке.
- Онај ли што живеше изнад Бунарче?
- Е, тај.
- Аааа, знам. Прва улица лево, па после лавиринт…
- Не бе. Прва улица изнад Бунарче, па право. Как’в бре лавиринт?!
- Не ме заебавај ти. Прва улица лево, па десно. Треќа куќа. Одма до Мирчета, татко му што беше месар, имасва месару на пазар.
- Даааа, знам. Онај месара одма к’т скренеш.
- Не, него на друг улаз, до раскрсницу, па погоре до мало дуќанче за ципеле. Знаеш га бе, патике од тамо крадесмо.
- О да бе, т’к к’т те фати татко му на Сашу.
- Не ме фати татко на Сашу, него мајка на Мацета.
- Чек, чек…Онај ли што гу викасмо МИЛФ?
- Не. МИЛФ беше мајка на Мару, онуј што гу викасмо „сендвич“ зашто сакаше у тројку, а ми сакасмо и мајка ву да се укључи.
- Оооо, да, Маре што после роди тројке.
- Не тројке, него близнаци, два пута.
- Ја па све си мислу тројке роди, па још едно после.
- Не, тој е Биба, татко ву прв што отиде у Афганистан и к’т се врати почна да гу гради онуј вилу на Зелен рид.
- Онуј ли што не е довршена?
- Не тај, него онај до њума што нема дозволу за градбу затој што ву се замерија на Катета од општину.
- Чу за тој. Не сакаја да гу легне.
- Будала. Њума гу пегласва сви пред да иде у пензију. Сеќаш се како се фалеше Даце…
- Хе хе , Дракче комита…
- Што збориш бе? Как’в пусти комита? На њега му га Бугари стрељасва деду чет’рстреќу.
- Не Бугари, него партизани. Знам, дедо ми е кажуваја зашто он га и издаја.
- Не заебавај…
- Не те заебавам.
… и ондак се у малу паузу на конверзацију испие малко жута.
- И, што вика Тошо?
- Ништо. „Здраво“ и пројде.
- Е па супер.
…и ондак се у тишину натегне поново жута.
Мораше да снимам, зашто сумњам дека би ми, некад к’т ќе биду спасен, на академијју поверувале дека е тој истинска земаљска комуникација. Снимак сам га преслушаја десетину пута за да гу сконтам туј менталну комплексност. Безуспешно, разбира се.
Едино што по кој знае кој пут га сфати е право значење на поговорку од моју планету, а која се користи скоро у сваку реченицу сас коју се нагласуе озбиљност на изречено:
„…људи смо – не смо земљани“.
ПРОДУЖУЕ …
