СВИ У БИОСКОП

Белешки од едно минато време

Пишуе Киро Солар

Бесмо млади и зелени,правесмо некои глупости ама и убаве работе. Посебно уживасмо и журке и игранке. Што да ти кажују, лепотиња. Тики, пред тој нешто друго.

Добар дел од нашу младост трошесмо по сокаци у игре како што су „џилик“,„зенгија“,„крива магарица“,„жмучка“ и „паја” и друго. Посебна опсесија ни беше собирање на сликичке од славни фудбалери. Немасмо много паре, ама за чоколатке сс сликичку се наваѓаше. Да се имаше сликиче од Митиќ, Бобек, Беара, Пушкаш, Шекуларац беше голема работа. Имаше и жвакаќе сас филмске ѕвезде како што бева Брижит Бардо, Марлон Брандо, Гари Купер. Ах, стари добри времиња. Да се иде два пута недељно у биоскоп – беше голема привилегија. Одвај сам чекаја да ос’смне понеделник,да виду кои нови филмови су дојдени у кино “Напредак” и кино “Козјак”.

Филм да речемо почиња у 5 сат, прва претстава(друга у 7), а ми фаќамо ред за карте још у три сат. Ед’н вади карте за десет душе.Бутање за карте до усерување да ми извините. И дн д’нс пред очи ми са онија мали шалтерчиња пред улази на кино „Козјак“и кино „Напредак“. На улаз на пуштање на кино „Напредак“ најчесто стоеше Севда. Крупна матрапаз жена. И строга. Стра’ и трепет за помочковци сас “лепени” карте. Куде Неџу некако и можеше да се пројде сас „лепенку“, ама куде Севду-јок. За такви ујдурме Севда знаеше и добро да те ошљачи или да ти удари клоцу.

Карте обично вадесва попрефингани и појаки дечки,добри мувачи и гурачи. Имасмо и митаџије сас врске куде биоскопчије.

Привилегија беше у “Козјак” или “Напредак” да се гледа Гари Купер од „ложу“. Скупе карте за ложу можеше да си дозволив само одбрано друштво,постари граѓани – господе општинари, комитетлие, директори, доктори, професори. За обичну боранију знае се – партер, дрвени столице, патос намачкан сас „олај“ лете вруќина и загушљивост, зиме тресење клинци. Све тики, бесмо задовољни. Кришка леб намачкана сас мас и насолена сас црвен сол и правац гратски парк на „пају“ сас
„цупала“ или сас „соде“. Скопски мангупи наше кумановске „соде“ ги викасва „џамлии“. Нејсе. Тики за биоскопи ми беше реч.

У обичан бисокопски народ, посебно меѓу млади беспарешковци кои не беа финансиски кадарни за у „ложу“, едно време од пусти завидлк беше раширена фама дека “ложе” са пуне сас буве! Иначе, с’н на младога човека што ќе фатеше девојку беше сас њум да га видив у „ложу“.

Играсва се по две, а некој пут и три претставе, зависно од филм. Едни искачав – други улазав. Тија што чекав да улегнев прашуев за филм. Све тепаење – одговарав овија што искачав. За време филм обавезно се навиваше за „младиќа“. Можеше да се навива, да се смее, да се плаче, да се протестира, да се пцуе, да се свири, да се чукав руке, а богами и – да се прди, да ми простите, под услов да не ве запикоше строго око на редарску службу у биоскоп. Онија, најбезобразни нарушувачи на „ред и мир“ у биоскопску салу беа исфрљани за уши. Иде редар пол’ка у т’мнину док се прожектира филм, пали батерију и кап за уши некога мајмуна што ремети тишину.

Семке за време филм беше забрањено да се едев, ама иди кажи му на наш народ: после две претставе, љушпе од семке по патос имаше сас лопате да ринеш. Беше дозволено само бомбоне да се лижев и тој у неограничене количине, а посебно „свилене“.

Највише уживасмо у филмови од категорију „све тепање“. Идоли ни бесва онија добри момци, по правило лепотани – каубојци и шерифи од дивљи запад против, лоши индијанци и подли гангстери. Уживанција, посебно ако филм е „у боју“. Па после дојде и техника на големо платно, односно по странски синемаскоп, па такој, година по година, пројде си пуста младост, остаресмо, изумреа биоскопи и филмске ѕвезде, останасва само успомене за едно сиромашно ама светики убаво време за кое вреди нешто да се запише.

ПРОДУЖУЕ