Учина ми се груба и тужна спортска лепотица сас овакво опкружење. Советници не се потрудиле побројни, сас целу фамилију да дојдев, да га испоштуев ни Црнита, ни целокупни спортски залагања на кумановски шампиони, а сас тој и едну од најкул маале у наш град. К’т смо куде поштовање, ни други маале не им укажасва част на соколанци, како браќа по матери да дојдев и бар честитав празник. Знам…
Соколанска ноќ. 2024. По други пут у вашем граду. Знам, нема ни „с“ од Соколану још. Знам. Потрудија се Црни да импресионира, па дури и бордо ролка му беше ускладена сас карамела сако, смешка се у објектив, црна ципела му се лепи за плав тартан, очекивања су големи, говор сас растреперен глас насочен накуде општинску администрацију. Кузе га дира дека демек много (му) знае. Опрости му Боже на Нину што не гу испоја „бабино девојче“, не гу бесмо чуле одамна. Максим изненади колко има стрпљење да се насмее на сви и да не га земе микрофон да ни каже да си проштевамо. Кажа ми здраво у парк, а поштено, не сам заслужила, зашто му кажа дека клупе су им како у Румунију пред да га стрељав Чаушескога.
Овуј годину спонзори повише, па некои званице дошле и сас забринути жене – да не им се умиришев испеглани косе на чур од карлавешницу. Куманово слави Прочку. Озвучење лито, репертоар непогоден. У реду је, сви сакамо џез вокал да ни пое нешто од Акита Рахимовскога, али брате соколанче, песма „Шеќерна“ и Тина Тарнер после њума може да га загорча и најведар празничан дух! Додуше, пиво ги беше ладно, ракија домаќа, ќебапи укусни.
Учина ми се груба и тужна спортска лепотица сас овакво опкружење. Советници не се потрудиле побројни, сас целу фамилију да дојдев, да га испоштуев ни Црнита, ни целокупни спортски залагања на кумановски шампиони, а сас тој и едну од најкул маале у наш град. К’т смо куде поштовање, ни други маале не им укажасва част на соколанци, како браќа по матери да дојдев и бар честитав празник. Знам. Отишле су по населбе на ручак куде бабу, да тражив прочку што не ги сакав њини ќерке. Знам, тешко им е на сви тајно да ги ѕиркав багери и изнесен шут од спортску салу соколову, довољан да се направи ед’н огањ, па да ги прерипимо преко њега сви транзициски године и да ги запалимо сви дадени обеќања дека ќе „ву се врати сјај“, еве б’ш овуј изборну годину. Ратници светлости су соколанци, богами. Трошив време и љубав на мали чуда у свакодневан живот. У стање су да гу препознаев лепоту у едну обичну фонтану, не затој што е она убава, него затој што наш микро свет е огледало и на свакога човека га враќа одраз на његово сопствено лице.
Тетке са ладним трајнама се фатисва у оро. На едно златно дете му фалесва 20 денара да си купи плескавицу. Ед’н батко пред мене се укључи на вибер сас камеру да покаже на роѓаци какву забаву правив кумановци. Даниел малко пина. Професори од Знам ми га пратив свак корак и видесва ме како се целивам сас Дацета Македонију у момент к’т почна песма „Има само една вистина. . . плаче срце од три страни“. Вуле дегустира сунгерке, поносан на свој град и раздвиженост на Знам. Заедуе ме: Бог прашта Иви, ја не. Нека ми опрости и он и његова госпоѓа за сви непрочитани књиге.
Дувка некој ѕибрик. Црни дава знак да се почне Карлавешница. Деца да се уснимив пред на некога да му текне да има награда за најбољи прескок у даљ, сас премију од догодине:„ваучер за гимнастички часови на нов паркет у Соколану“.
Пола сам соколанка, пола Карап маалка. Значи, плаче срце од две страни. Од едну страну што смо гадан народ. Што ги кошташе од сви маале да дојдев људи да се провеселимо сви?Замислите, улазав на терен сас слогани „опростиќу ти све, нисам ја Супермен“; „опрости ми што те волим, Бог ме казнио“;„плиз форгив ми ај кент стап лавинг ју“. . . па, бакље, па Кумани куде сте бе?!? Па, Мако, куде си ти? Нели на тебе пупак у Соколану ти е исечен.
Од другу страну, па, к’т си појде накуде дома, од куде бунарче, на свак сокак музика, комшил’к соберен, мирише на суџук куде што живив побогати, деца рипав, мајке сас виклери се спремав за понеделник за на работу, мужи ш’пкав „еве гу овај новинарка, понудите гу ракију, да напише нешто убаво за нашу маалу“ и, нормално, да биде до крај све политички коректно, те ти гу професорка Олгица, бањана, сас ауторитативан глас ми се обрна: Аткинс, сликај како деца палив стиропор и запрашај ги читатели куде ли ќе отиде т’ј страшан дим?!? Још ни само требаше партија на Зелени у овуј прекрасну Соколанску ноќ!
Иде Оле дим у небо, а неко то од горе види све. Да ми простите.
Ивана Аткинс
