Уобичаено добро обавестени извори су кумановски таксисти. Посебно онија у ноќни смене.
Таксисти су платеници кои за малу надокнаду ги превезуев на разни локације онија кои од кои било разлози немав сопствен превоз или га чував за специјални намене. Сас други речи тој е есенцијална земаљска делатност. Нарочито у ноќни сати.
И такој, слушам причу за еднога угледнога градскога мужјака кој се опарија по Ираци и Афганистани (а,нагласују мужјак, затој што,чини ми се, женке су помалко подложни на тој коцкање). Причу гу слушам од „његовога“ таксисту, кој га развезуе на работу, од работу, на пазар, теревенке, шваљерацију, деца му ги вози у градинку, жену на фризера…
Најчесто га вози на партиски састанак – што е шифра за коцкарницу или швалерај, зависи од д’н у недељу.
Још се навикнују на космички разлике меѓу моју и овуј блесаву планету. Најголем проблем ми е разлика у траење на орбите. Овај се планета обрне од запад према исток за 23 сата, 56 минута и 4,1 секунду (тој е просек), за разлику од моју планету куде што е тој прецизни 24 сата, 39 мин. и 35, 244 с., и колко год тој да се чини минимално – дешава се да због туј минималну разлику га замену д’н за ноќ. И обратно. Так’в ми биоритам, што да работу? И, што праву т’к, к’т не можу да заспију преко ноќ? Прошетам се низ град. Зашто? Затој што сам ванземаљац. Земљанин, и к’т не му се спие, сигурно нема да се шета. Кумановац, на пример, ќе се бави бар сас едну “друкше“ занимацију, ако не и сас повише истовремено. Али, не дека не ги сретнују понекад у сред ноќ. А куде?
Имав Абориџани разни интересни граѓевине овдека. Рушевине, дупкетине, напуштени новоградбе…али, и осветлени, трештави градбе. У мои први д’нови овдека ја беше убеден дека у њима свак д’н се слави Божиќ, Нова година и тија њини сјајни празници. Меѓутим, сас тек на време дозна дека тамо се слави њино најпрославено божанство: ПАРЕ! И тија дречави објекти ги викав „казино XY“. Коцкарница, у превод од њин на њин език. Домородци тамо има у кое било доба на д’н или ноќ. И никад не су затворени, за разлику од продавнице за храну рецимо, (ајде добро, искључак су бензински пумпе кои мора да работив и Мице кој не треба да работи али, просто невероватно, сака да работи и овој не е реклама зашто на њега не му е потребна реклама). Е, да, тија коцкарнице се градив скоро па повише него ли станови кои овдека почнев да се градив, па ги продадев унапред, па ондак не ги довршив. Сас године! А, и никад. Не би ме зачудило паре од тија станови да завршив у коцкарнице, јер, ухх, колко успеа да сфату од добро обавестени кругови, тој коцкање е „много заебана работа“.
(Забелешка за чланови на свемирску академију: коцкање е земаљски феномен кој се сретнуе у различни облици у скоро сви културе, а постои и социјално, профеесионално и патолошко коцкање. Социјално коцкање е културно прифатљива забава и рекреација која нема карактер на интерес и која не предизвикуе поозбиљни негативни последице. Професионално коцкање е работа сас коју се бавив увежбани, вешти и дисциплинирани особе. Патолошко коцкање е поремеќај кој се састои од чести, понављани епизоде што доминирав у живот на особу све до оштетувања на социјални, работни, материјални и фамилијарни вредности и обавезе. Тој само успут кажано, за подобро да се разбере колко су земљани блесави).
Уобичаено добро обавестени извори су кумановски таксисти. Посебно онија у ноќни смене. (Забелешка за чланови на свемирску академију: таксисти су платеници кои за малу надокнаду ги превезуев на разни локације онија кои од кои било разлози немав сопствен превоз или га чував за специјални намене. Сас други речи тој е есенцијална земаљска делатност. Нарочито у ноќни сати).
И такој, слушам причу за еднога угледнога градскога мужјака кој се опарија по Ираци и Афганистани (а, нагласују мужјак, затој што, чини ми се, женке су помалко подложни на тој коцкање). Причу гу слушам од „његовога“ таксисту, кој га развезуе на работу, од работу, на пазар, теревенке, шваљерацију, деца му ги вози у градинку, жену на фризера…Најчесто га вози на партиски састанак – што е шифра за коцкарницу или швалерај, зависи од д’н у недељу. Такој си се договориле. И вози га по град од едну до другу. У ов’ј случај: коцкарнице. А има ги охо-хо. Повише од производни погони (јер преовладуе парадигма дека „никој не се е збогатија од поштену работу“ – барем док не отиде у странство, куде што мање-више е исто, али тој мање-више исто е боље платено, па илузија е савршена). Јес да би т’ј угледни мужјак могаја и да гу пропешачи одалеченост од коцкарницу до коцкарницу (они су ипак врата до врата), али – мора да се очува имиџ. Освен тој има локације куде што су коцкарнице одалечени можда и две зграде една од другу. А, делив ги кладилнице, банке и „продавнице за паре“ – што не е ни малко случајно и изгледа добро промислено од страну на онога кој гу надгледуе изградбу на такви простори.
Значи, вози га он њега пред некој вечер – раскажуе ми уз жуту (после смену, дабоме) – до автобуску станицу на коју ву е површина сменета за да изникнев две коцкарнице. И чека га, значи, некое време. И после тој некое време, гледа дека мужјак среќно подрипнуе док искача од коцкарницу бр. 1 (К1), весело му мафта да га почека још малко и цупка до коцкарницу бр.2 (К2). После некое време, ете га мужјак, цел скиснат искача од К2, влече се до возило и вика: вози ме до К3. И отидев. Мужјак унутра, а таксист га чека. И чека. Веќ се лагано разд’нуе, к’т ете ти га намрштен и љут мужјак, седнуе у кола ќутајќи, пали цигаре. „Куде с’к?“ – питуе логично таксист. „У пичку мајчину!“ – одговара мужјак, па продужуе: „Ај да почекамо да се отвори банка!“. И чекав, и банка се отвори и он отиде у банку и после некое време (увек е тој некое време), улегне у кладилницу до банку и па пројде некое време па седне у авто и вика: „Ајмо с’к у продавницу за паре!“. Отидев. За кратко се врати, седне и каже: „Ај па у К3“. Па, од тамо поново у К2 док угледан мужјак не се одлучи да си иде дома. Там’н да си појдев, заѕвони му телефон и зачуе се крештаво: „фусбсабјбјклахурубуцндснјсднј, ‘рѓо?“, на што мужјак одговори: „Ама, удави нè бре он’ј Коста сас интегралан предлог за конструктиван план и програм за враќање на поверење у институције на систем на пут према европску будуќност за добробит на сви граѓани и…“, не гу ни завршуе реченицу, к’т слуша бесно од тамо:„аучкдхјреувнаухфсгјбфххнхшѓпсоќјгивминцн, ѓубре едно, свињо, ‘рѓо!“ и готов разговор. Освен реплика на мужјака: „Брат, не се жени, ако не мораш“, коментар упутен на убер шофера.
И ондак, питују га таксисту што се десило после. Ништо, вика ми. Треба јутре па да га возу на автобуску. Ќе фати автобус за Софију. Ќе иде да вози камион затој што ќе мора некако да се враќа кредит. И среќа е, вика ми таксист, што како прав патриот има бугарски пасош, па одма ќе си најде работу.
Мене ме за такви земљани, а ИМА ги б’ш поприлично, некако жал. Што помалко имав работу и тија њини паре, све повише веруев дека Створитељ ќе им се насмее у казино XY. Не ме чуди њин приступ. Зашто верују дека, да сам земљанин, и ја би повише веруваја у приказ’мство на Створитеља, него у економски просперитет у околности куде што е евидентно дека на никога кој за тој одлучуе, АЛИ ни на онија кои им давав мандат да за тој одлучив – не му е до стварање на нови вредности. Јебено е јадно к’т почнеш да живиш сас вербу дека среќа попрво ќе ти донесе богатство, него ли поштена работа.
Па те после тој све доведе до ропство, па се вратиш на почетак и црнчиш да отплаќаш на некоју банку или продавницу за паре оној што си га ИМАЈА у руке – еееее, тој – да живу макар и доживотно на овуј идиотарију од планету (пројде Прочка, ама ќе кажу, нек ми се опрости) – никад нема да га разберу.
ПРОДУЖУЕ. . .
