Пишуе Киро Солар
Пред некој д’н, после ед’н парастас на гробишта, текна ми дека не сам запалија свеќу на гробови на родители и на брата ми, па отиде. Боже, боже, тој било уметност да се провлечеш измеѓу два гроба, а да не нагазиш врз покојни. 3апали свеќе и пошто за гробно места сас године несам платија, искористи да сврату у управу и прашам колко треба да плату, к’д они ни пет ни шест него седам и пол иљадарке. Одма се размисли: Па добро, ја ако умру, само за постоечко гробно место мои треба да платив толко, па туј су санд’к , крст, покров, закоп, попови, превоз и ситнице около тој, што значи ќе треба још најмалко триес иљаде. Ја ако сакав да викав и музику и дадев ручак нели за „бог да прости“, ќе ги треба још едно два-триес иљадарке. у, мајку му, па тој било скупо. Мислу, ај пензионо ќе даде триес иљаде, ама друго некој треба да плати, па за тој некако нити ми се брза нити па ако сакам да не ги биду на терет на мои, мора да ги обезбеду тија паре.
Е, с’к како да ги обезбеду од моју пензију. Треба да одвајам по некоју иљадарку свак месец, зашто ќе ми треба 5-6 године. 3начи не доваѓа у обзир да умру до т’г.
Арно ама и по т’ј период да ги приберу паре у меѓувреме све ќе поскупи, па па е фалив, ете ти још е еден разлог за неумирачку. Море иде ми се да оставу аманет да ме сахранив у пластично корито и покриев сас чаршавче од дома.
Овој за некога ќе изгледа морничаво, ама е дел од нашу реалност и не е згора да се спомне зашто има људи на кои овија проблеми су ги преголеми, а посебно за онија кои треба и да купив ново гробно место кое кошта како една соба у стан.
А с’к за поведри теме. Куде нас бе за све да нема – за кафану увек има, так’в ни е менталитет, а и навика. Кафане бе брат пуни, пие си се негде падне и песма, кркне се скара и све такој.
Кој плаќа? Па у задњо време наши „гаспајдери” од Авганистан кои частив друштво, да би покажале дека не су више голчовци, а к’д ќе проработи алкохол сви. Море што ако јутре немам ни за цигаре, и ја сам душа и сакам бар у овија моменти да забраву на муке. Мора човек да ги разбере и едни и други, а оно да биду искрен, понекипут и ми смо тија. 3а кафиќи да не збору, у њима и за стојање нема место, пошто Авганистанци су сви млади, а и друштво ги е од туј генерацију. Не е важно што су цене папрени, важно е да видиш ама и да те видив.
Млади и умев да си се забављав и гледам малко па малко та у ов’ј кафиќ ќе ве забавља т’ј и т’ј забавни или фолк певач, те ќе имало журка, те ревија, а у некои дискотеке и танчерке на шипку. Ако деца, док не ве најанале фамилијарни бриге, забављајте се пошто после за, тој ке имате време ама не и паре. Па и ми смо имале т’кв памет у њини године и мислиле смо све ќе биде мед и млеко. Оно не било такој, ама ако с’га ги објаснуемо, зор да не разберев. И за широк аудиториум на обични граѓани, општина прави напори да организира на Тумбу некои манифестације. Едни ги критикуев зашто за тој се трошив паре, а сметка ги е под блокаду, ама ја па и тој да га нема не би било убаво. Наш народ вика: „Што човек е жив ѓавол, па ќе се снајде некако“. Лично сам да се одржуев тија манифестације, нек се људи провеселив и забравив на невоље.
За вољу на истину, има и културни мани естације: Еве овија д’нови за претставе на „Денови на комедијата“ нема карте, што значи дека народ се зажелеја за убави претставе поготову ако су смешни, пошто такој утепав у смејање два сата. Има и ликовни колоније, и тамбурашки и дувачки фестивал, што е убаво. Малко ни фали култура за посете на музеј и галерију, ама они су активни. К’да све ќе се збере и одземе, не е ни толко лошо колко би могало да биде ако се земе у обзир состојба у државу и у општину.
Објавено на 24 октомври 2014
