Ванземаљац се курчи дека родитељи на његову планету су поцивилизирани од наши. Па, за нас вика: …наваѓале би им работе на кои не мора ништо да работив (по могуќност у државни службе, преко „пријатељи“) и истовремено не би обраќале пажњу или (још полошо!) не би знале да га препознаев момент и да интервенирав к’т подмладак ги открие такозвани забранети супстанције и почне сас њима да експериментира…Демек, уалени су ни деца. Свашта.
Сви животињски врсте на овуј дебилну планету се бринев, наравно, за свој подмладак. Животиње еволуциски су га развиле одгледување на младунчиња на начин да ги што поскоро оспособив за снаваѓање у свет. Хомо сапиенси, како што блесави земљани сакав учено да се викав на мртав јазик кој не га збори никој освен „учени“, на т’ј час у школу на еволуцију су више-мање избегале. Брига за младунчиња варира од подврсту до подврсту, од подручје до подручје – негде е поголема, а негде помала (па, затој е и тој више-мање, нели?).
Да појасну: седејќи сас године у моју сонду, у моменти измеѓу какви ти не задаче, од орбиту сам разматраја разни подручја, врсте, њино понашање, навике и обичаи. А, пошто е суштина на Универзум у тој да га у љубав шири и обновуе живот, спознавајќи се самога себе (што земљани топрв треба да га сфатив, а можда и никад нема), њин ме однос спрема младунчиња/потомци заинтересира и постана ми забаван. Занимљиво ми беше да посматрам како скоро сви се веселив на чудо од доваѓање на нов живот, па ги титрав , хранив, негуев, бришев сас влажни марамице, мењав им пелене, гугав им, кревељив им се и веселив на први звуци и неразговетни слогови на бебиња (такој им се викав младунчиња), па на први поступаљке (кои се дешавав обично у време к’т други врсте веќ имав свои потомци), вештине на бебе само да еде, пие, врши нужду…и ондак, у некој момент, тој весеље престане. Најчесто к’т бебе почне да га изразуе свое мишљење и почне да се понаша како што мисли дека е исправно. Што, у веќину случаи, не е исправно. А, тој га учив од свои родитељи. Затој што младунчиња на блесави земљани су, логично, још поблесави. Док не почнев да сфаќав на какву су се нашле планету, што обично е мнооооооооооого покасно. Или никад.
Подврста „Homo sapiens Kumanovoensis“ (а тој е подврста коју ја, сакајќи или не, гу посматрам около себе свакодневно) га е, колко можу да примету, час по еволуциску бригу за младунчиња, не само ескивирала, него и преспала. А, и да не су га преспале, ондак су се само правиле дека слушав, док им е пажња била на прокреацију или некоју другачију заебанцију. Како иначе да се сфати дека родитељи (јер овдека првенствено су женке задужени за подизање на младунци) и у возрасно доба на младунци (а, тој се рачуна: по 18 или 21 преживени орбите на планету) имав потребу да се бринев за њину хигиену, облачање, прехрамбени навике, социјално дружење (?!?) Мајке и на свои триесегодишњи младунци ќе им перев облекло и ќе им припремав оброци ако у тој доба немав партнера/ку (а, све почесто и немав због тој што од родитељи не су ги научиле основе на квалитетни меѓуполни односи или не наваѓав или не тражив извор на приходи кој би им омогуќија самосталност, па остануев у заедницу сас родитељи). Чак што више, радо би се они и умешале у каранице на њини возрасни младунци, као за да ги заштитив (што за младунци е уствари доказ за њину неспособност сами да га решив проблем); извршувале би наместо њима и најтривијални обавезе „да се дете (20-30 године) не мучи“ (додатно потенцирајќи им гу неспособност); пуштале би ги (најчесто у тинејџерство) да висив на интернет до касно у ноќ/рано сабајле и пишувале би им оправдања за наставу следеќи д’н; пишувале би им домашно; закажувале би им прегледи на доктора; упишувале би ги у школе, купувале би им скутери, мотори, аута и наваѓале би им работе на кои не мора ништо да работив (по могуќност у државни службе, преко „пријатељи“) и истовремено не би обраќале пажњу или (још полошо!) не би знале да га препознаев момент и да интервенирав к’т подмладак ги открие такозвани забранети супстанције и почне сас њима да експериментира…и тако даље и такој слично и обратно, цели поносни на тој дека њин подмладак е посебан, вредан и „златан“.
К’т се збори за одгајање и припрему на младунци за живот, на моју планету кључна реч е „да се интервенира“, а тој значи: да му се помогне на подмладак сам да си помогне! Дали е тој на траг на универзалну истину – не е на мене да суду. Тој знае само Створитељ. И куде нас су около тој, како викав земљани, поделени мишљења. Но, консензус за интервенирање, што се еволуциски има десено пред неколко стотине генерације, довеја до тој да смо ми тија кои ги посматрав земљани од орбиту, а не они нас.
Што се тиче локално друштво према одгој на младунци, не би у овуј прилику. Тој е сасвим друга врста на ужас за кој ќе ви расправљам некој д’н.
Post scriptum (учено речено): Хомо сапиенс врста дефинитивно га обожава и безусловно е поносна на свој подмладак и тој увек ќе га нагласу и поштују и можда дури завидују (јер ми много фали близина на мое младунче). Оној што га забележују у последњи 20-30 године е да скоро сви родитељи у т.з. „модеран“ дел на планету, у најбољу намеру (за коју сами викав дека е материјал од кој е направен пут што води у пакао) произведуев генерације кои га успоравав развој на врсту. Да, де-еволуција е на дело. Сас алиби на бесконачну љубав у коју нити у ед’н момент не сумњам. Зашто? Не знам. И да знам – мое е да само посматрам.
Научиле су ме дека не е космички препоручљиво да се петљаш неповикан у било чиј живот. Али, сакаја би земљани, од време на време, да гу чуев класичну песму од земаљску музичку групу: ‘Queen’ – ‘Too Much Love Will Kill You’ (Превише љубав ќе те/ве убие) која не е само љубавна песма него и занимљива порука на нечивога потомка. Кој, огањ да ме изгори, можда и не е бија пунокрван блесав земљанин к’т е напишаја: „осеќам како никад никој не ми гу е кажаја истину за раснење и каква е тој борба; па у свое замрсено стање на ум сам гледаја назад за да виду куде сам погрешија…“ А, кладу се дека не е правија/осеќаја ништо друго освен оној што е научија. Пред сви – од свои родитељи.
ПРОДУЖУЕ…
