Мора почесто да пие жуту ов’ј наш ванземаљац. Само т’к му се учини убаво Куманово, па у ов’ј наставак дури поетски тврди дека од Куманово е л’сно да си отидеш, али дека е немогуќе да га напуштиш. Град што е како пријатељ кој е увек туј, к’т си му потребан. Сигурно е била јака тај жута.
О, Створитељу, мој добри Створитељу, не смо одамна разговарале, знам. Уморан сам, носталгичан и по малко патетичан. Али – и тој сам ја, еби га. Труду се да не размишљам за чуда на универзум што си га створија и бескрајно сам захвалан што си ми допуштија да ги виду. Фала ти за овуј јадну планету која веќ јутре може да се претвори у прашину, за овој мало срце и за мисли што можу да ги поделу сас смешни, глупави и тупави и предраги становници на ов’ј чудан град у кој сам се нашја; град што е најубав к’т ќе се гледа од далеко. (Од орбиту – мада и тој не е некоја одалеченост – цирка 300 км; илузија е најуверљива сас минимално 800 км одалеченост). И не ми замери на овуј четврту жуту. После њума, чини ми се дека појасно виду:
Куманово е с’н за град што одбива да биде град.
Куманово комуницира сас ќутање од кое свак си ги тумачи свои поруке.
Куманово е некалибриран монитор чии неизбалансирани бое га кварив вид.
Куманово е како кокету која те обори од ногу сас слатки лажи што посакуеш да ги чуеш, а после се скрие у масу на лица кои више не ги препознаваш.
Куманово е дамнешна лепота на руину на главан плоштад чии непознато-познати сопственици чекав момент на земјиште да му порасне цена , па да гу обновив сас постару и поубаву.
Куманово е устоена сива вода у коју капка од културу сануе да постане цунами.
Куманово е пријатељ кој е увек туј к’т си му потребан.
Куманово е лош брак на кој е пол’сно да се навикнеш него да се разведеш.
Куманово е старица пред локалан маркет, која пред тебе пружа празно кутиче од сладолед уверена дека можда б’ш у твој џеб постои доброта.
Куманово су бандере сас жичани гнезда за електрични птице кои не постоив.
Куманово су пластични ќесе и фрљени картонски кутије што навечер ги кинев кучиња луталице.
Куманово е како гимназијалку која навечер нанесе слоеви на шминку за селфи и за другачке, док гу фрустрирани дечки гледав испод око од асталче у ќош и не ву приваѓав.
Куманово е како супруга која би га радо оставила мужа, али тој не га прави од стра тај нова стварност да не ву донесе другачији, можда бољи живот што вреди за њума саму.
Куманово се огледуе у вирови кои после кишу река ги однесе, али само за час, док не се испере кал од улице.
Куманово е ‘ркољ и кучешко гомце у кое се сигурно бар ед’н пут ступне.
Куманово е слично на жену која обожава што гу сакаш и видиш гу единствену, а за узврат не даде ништо освен обеќања кои никад не се остварив.
Куманово се смешка од предизборни плакати преко речи „слобода“, „будуќност“, „татковина“, „народ“, „патриотизам“, „никад“, „увек“, „сакамо“, „можемо“, „неќемо“, „не давамо“, „благосостојба“, „работа“, „поштеноќа“, „рамноправност“ – речи на кои много малко му га знаев значење.
Куманово не е само локација, топоним сас древно наследство и нејасну будуќност.
Куманово е живот у своју суштину. Можеш да га мрзиш и обожаваш, да га славиш и к’лнеш, да га вреѓаш и мазиш…али, никад нема целосно да га сфатиш.
И такој на мене, Створитељу мој добри Створитељу, без обзир на број на жути, постануе ми све појасно:
Од Куманово е едноставно да се отиде, али немогуќе е некој да га напушти.
ПРОДУЖУЕ…
