Несташан ветар лепи на чело на ванземаљца (победнички) политички говор. Ноќ е кишна, скоро есенска. Кеј е празан, скоро како сцена од детство на Оливер Твиста. Говор изискуе френетични аплаузи. Осврнуе се на најважни теме на људски род – копање на минерали и губење на време!
Шетам си ја синоќ на кеј. Мокра, глупа земаљска вечер, на среќу па скоро сас ниеднога шетача. Претпостављам дека су ги исцрпеле предизборни кампање и с’га, к’т е као готово, поново смеев да бидев вреќе сас компири пред телевизори. Значи, шетам и од ед’н пут ветар ми на лице залепи парче хартију. После првично изненаѓење, зимам га тој парче и сконтам дека е тој победнички политички говор. Е, с’к, да га ебу – дали е тој говор на онога кој стварно победија или онога кој е мислија дека ќе победи – не мога у прв момент да препознам. Затој што не само дека не ме занимав, него и онакој сви они су ми исти.
Али, читам, зашто немам попаметну работу:
„Даме, господо и сви измеѓу, колеге, колешке и сви/све/сво измеѓу, и сви ви кои сте се овдека, не само по директиву, него и случајно нашле, дан’ска стоимо туја соберени да гу прославимо невероватну храброст на наш народ и бескомпромисну одлучност на наше новоизберено претседништво. (Кратка пауза за френетичан аплауз).
Дан’ска, гледајќе уназад, прашују се не само дали е четвртак или петак него и: што е тој политика? (драмска пауза од цирка 3 до 4 секунде). Дали е тој игра на зборови? (драмска пауза од цирка 2 секунде). Дали е тој вештина на блебетање сас малко истински резултати? (драмска пауза од цирка 2 секунде). Или е тој можда уметност на кољање прасиња пред гласачи, док им се нудив празни обеќања како на жртвени јагниња на олтар на демократију? (драмска пауза од цирка 2 секунде). Без обзир на тој, дан’ска се собирамо сас ед’н циљ: потпуно да гу променимо перцепцију за политику и да гу одведемо у едно ново и бесмислено подручје (пауза за френетичан аплауз).
Наша победничка власт нема да биде обична. Не, нема да се задовољимо само сас уобичаени политички игре. Наша влада ќе биде циркус, сас политичари како главни актери, ќе имамо тркала направени од обеќања и кловнови кои играв игре на моќ. Обеќам ви дека свак члан на нашу владу ќе научи да жонглира сас рачуноводствени средства, да балансира на жицу на политичку коректност и да танцуе на мелодију од издашно лобирање (пауза за френетичан аплауз).
Наша политика ќе биде како бајка, али не како бајка на среќу и просперитет, него како бајка препуна сас изненаѓења, преврати и апсурдни ситуације. У светло на нашу политику, свака одлука ќе биде донесена сас фрљање на парку, свака дебата ќе биде решена уз танго, а свак политички програм ќе биде напишан јасно и разговетно, у облик на хаику поезију (пауза за френетичан аплауз).
Драги суграѓани, не се плашите од будуќност, зашто у наш политички хаос ми наваѓамо креативност, осмех и можда, само можда, прав пут према истинску промену. Ајде сви заедно да закорачимо у ов’ј нов свет на политику, куде границе су бесконачни, а смисла е потпуно неважна! (пауза за френетичан аплауз).
Даме и господо сви измеѓу, треба да се осврнемо и на едну од најважни теме на наше доба: истражување на минерали и губење на време! Да, б’ш такој. Зашто, што е поважно од трошење на драгоцено време од потрагу за минерали што и онакој само легав тамо, под земју и чекав некој да ги пронајде?
Пуштите нè нас да се осврнемо на овуј луду опседнатост сас копање по земју у потрагу по драгоцени ресурси. Зар не е време да се завртимо накуде други, много важни, позелени ствари, како што су гледање на траву како расне или бројање на облаци по небо? Па, кој може да ни каже дека пронаваѓање на злато или дијаманти е поважно од восхитување на едноставну лепоту на природу? К’т смо веќ изгубени, зашто бар да не уживамо у поглед? Фала ви (пауза за најфренетичан „природан“ аплауз).
Даме и господо и сви/све/сво измеѓу, стоимо овдека дан’ска, на ов’ј величанствен собир и не можемо да не спомнемо још едну од најважни теме сас коју наша влада оштро ќе се бави: одржавање на личну хигиену! (пауза за френетичан аплауз).
Никад у историју на човечки род не смо се суочиле сас толик изазов у борбу против прљавштину и непажњу према сопствено тело како што тој га правимо у дан’шњо врееме. К’т ќе погледамо около себе, гледамо свет обвиен у облак на неизмиени руке, изгужвани аљишта и забравени четкице за зуби. Али ми, ми овдека соберени, нема да стоимо немоќно док се прљавштина шири како пероноспору! (пауза за френетичан аплауз без чудење што да фак е пероноспора).
Ќе се боримо драги мои, боримо за чистоќу, за свежину, за осеќај на добробит што доваѓа сас правилну негу на тело! Затој што, како што голем Винстон Черчил кажаја: „Никад не дизајте руке од прање на руке!“ И, ох, како е само бија у праву! Само сас чисти руке можемо да створимо свет у кој се осеќамо сигурно и здраво (пауза за френетичан аплауз сас руке претходно измиени).
Нека овој биде наша мантра: нема да дозволимо да нè преплави бран на нечистоќу! Нека свако купатило биде бастион против бактерије! Нека свака четкица за зуби биде мач у нашу борбу за здравје! (френетично, наравно).
Даме и господо и сви/све/сво измеѓу, можда е овој наша најголема битка, али верујте ми, ми смо спремни. Спремни смо да се суочимо сас прљавштину, бескомпромисно да се дезодорирамо, офанзивно да делуемо сас сапуницу и воду све док свака пора од наши тела не засија како скупоцен камен (пауза за френетичан аплауз).
Фала ви што се придружисте на нашу визију, визију на свет у кој се цени лична хигиена како што се ценив слобода и правда! Нека свак д’н почне сас чисто срце и чисто тело, зашто тој е пут према истинску среќу и благостање. Фала ви! (пауза за паранормално френетичан аплауз)“.
Читам, гледам и не верују на свои прекрасни очи…ќе заплачеше од што сам трогнат од факт дека постои – јер тешко дека овој би могало да биде победнички говор – овак’в губитник кој толко јасно гу има увидено ситуацију не само у овуј земљу, него и на целу планету. И одозгора на тога имаја три чисти да ги напише у овак’в брилијантан говор. И сас унесени дидаскалије (!). Не би се кладија дека не му е асистирала некоја вештачка интелигенција у вид на вештачку плавушу (Ај кју 90-60-90), али, битна е намера. Јер и пут од иљадо километра почнуе сас прв корак – како што викаја косоок Лао Це (иначе од моју планету, јадник, викаше се Лале, исто скршен како мене, али тој е друга тема).
И за момент си помисли дека за земљани има нада. ЗА МОМЕНТ! Момент што пројде док да изговору „Зафир Хаџиманов“. И текна ми дека земљани кроз целу своју историју увек на крај изберев слатки лажи, а не тешки истине (френетична тишина на кеј).
ПРОДУЖУЕ…
