Ванземаљца га научиле кумановци најважни работе: како да гу сочно пцуе покварену сонду на свемирски брод зашто паднаја б’ш туја и како да шмека туѓи жене кои спокојно пиев аперол сас нељубени мужи по снобовски сврталишта. Од академију на своју планету веќ е поткован сас дедукцију, значи много е биднаја ербап. Женке, пазите у кога гледате, много е сакљив и маскиран е у обичнога граѓанина.
О, Створитељу, добри мој Створитељу…фала ти, о, фала што сам ванземаљац, што не си ме створија на овуј дебилну планету…А, тој што сам завршија, надам се не на дугачко, у ов’ј град – нека ми биде лекција – за коју ќе сам ти захвалан доживотно. Озбиљно. Не се заебавам.
Кумановско недељно попладне. Седив они двоица на терасу на благородничко сврталиште. Он, мужјак, цирка 50-ак године; она, женка, на сличну возраст коју покушава да гу скрие сас дебел слој на пудру, децентну шминку и лагано ботоксирану горњу усницу испод розе кармин.Он, кратко ошишан и небричен, т’мни наочаре на чело, црвена кошуља,смеѓа кожна јакна, фармерке, црни ципеле. Она, испеглана сребрено-плава коса преко рамења, дизајнерски наочаре, црна кожна јакна, беж вунена хаљина, светли чизмице. На руке идентично прстење.И двоицата загледани у свои телефони. Келнер им донаса два аперола. Не га подизав поглед.Свак у свој момент зима по ед’н г’лт. Он на кратко погледнуе на десно, она у лево, па поново у телефони. Друг г’лт измеѓу скроловање, поново погледи. Ов’ј пут она десно накуде мене, он лево према гимназијалку. Таман помисли дека ќе им се сретнев погледи, али ништо. Он поздравља некога од далеко, она клима сас главу на пријатељку у пролаз. Пројдев петнаестак минута. Он га вика келнера, плаќа. Она пие још ед’н г’лт, стануев, идев си. Губив се у масу на улице.
Дедукција ми беше омиљен предмет на академију. Затој си и замислују дека наставак на овуј „њину“ причу е реалан, па пореалан здравје.
Идев си у куќу заработену у Афганистан. Ирак. Свеедно. Ќерка студира у друг град. Син е сас другари у апартмани у Грчку. Заработени у Афганистан. Ирак. Свеедно. Он, у плаву трењерку, седнуе на омиљен Икеа тросед, набавен – а куде ако не – у Грчку. Укључуе телевизор.Фудбал, некоја белосветска лига. Она, у сиву трењерку, на балкон, у зимску стаклену башчу, летња кујна-комбинована,полива цвеќе. Седнуе на ратан гарнитуру, листа телефон. Проваѓав деведесе минута. За њума цела вечност. За њега за час. Ќе почнев вести. Гледав заедно. Он гу пцуе политичку ситуацију. Она ќути. После почнуе ријалити шоу. Гледав. Она коментира глупост на некоју старлету. Он ќути. Почнуе турска серија. И двоицата ќутив. Она у некој момент донаса за себе цеден сок сас чиа семе, за њега т’мно пиво. Не га симнуев поглед од тв екран. Почнуев вести. Она од кујну донаса пршуту, буѓаво сирење, ајвар, р’жен леб. Мезив и слушав новости. Почнуе нова серија што гу пратив уз залци. После она иде у купатило, симнуе шминку, облача пењоар, качуе се на спрат и легнуе. Он дреме уз амерички акциони филм. За време на рекламе он га тросед расклапа и мести постељину. Заспива.
У глуво доба на ноќ, он се буди напален. Гимназијалка која му пројде низ кадар тој попладне, прошета му се гола на с’н. Стануе и иде на спрат. Она спие, али буди гу његова напаленост. После неколко месеца, ете дојде и тај ноќ. Искористуе гу женку за мастурбацију и враќа се на тросед. Сануе гимназијалке. Она гледа у сенке на плафон и присеќа се дека видела некога за кога помисли дека можда не е од њојну планету.
Сабајле, он гу вози на работу. Она одработи свое време, он свое, после гу сачека од работу и довезе дома.
Пројде недеља, дојде д’н недеља. Време да се седне на терасу на омиљено благородничко сврталиште.
О, Створитељу, мој добри Створитељу…знам. Стрпљење. Тој е едино у што треба да верују. Зашто у спротивно би направија некое богохулење, како што е куповина на половно јуже на бувљак.
ПРОДУЖУЕ…
