Ванземаљац ги учи кумановци дека е дишење најважна животна дисциплина. Он нема појма какви стручњаци смо ми за уздисаји.
По град почна да се шушка за некаквога ванземаљца, кој скриен, посматра, проучуе и га коментира локално становништво. Некои се к’лнев у неродени деца дека га виделе, дека е тој нешто грозно, како некое створење исцедено од пекол, дека су му очи како огледала, па к’т се видиш у њима – покењаш се, дека чим отвори уста – прдне и дека КУКУ на мајку која такво нешто мора да га сака. Дури почнале да се појавуев илустрације на туј одвратност: час е сас шиљасти уши, час нема уши, час се смее, час се мршти, час игра, час седи замислено – малецак, нема га ни метар и жилет, сиво – зелена кожа, бесполан.
Слушам ја тој, гледам, па си мислу: замисли шок к’т би дознале дека тој одвратно створење изгледа како просечан земљанин! Кумановац, попрецизно. Не кумановка, јер – руку на гениталије: не е бесполан, него е од мушки пол и род. Кој би тој бија врхунски скандал! И тој после да се објави јавно – вест би ги вероватно засенила актуелни светски сукоби, а Македонија би сасве Куманово постанала центар на светски туризам, научна сензација и планетарна економска велесила. Ок, тој е сајанс фикш’н , затој што за такво нешто треба муда. Далеко е повероватно дека док трепнеш би га затвориле у најт’мну самицу, сецирале би га како фиде или, у најбољи случај – судиле за шпиунажу, па уз адекватну „репарацију“, потајно испоручиле на американистанци, они од њега сас свои проверени методе да извлечев тајне за напредни технологије.
И да, стварно: која е тај фундаментална разлика меѓу земљанина (а, посебно кумановца/кумановку/меѓукуманов-нешто) и ванземаљца – освен географско место/планету на потекло, културно-социолошки параметри и поедини биолошки невидљиви детаљи? Едноставно е да се сведе на едну реченицу:
Дишење- како однос према сопствено постоење.
Познато е дека нормална брзина на дишење на возрасни земљани е отприлике 12 до 16 удишувања у минут и дека се дешава несвесно. Па, дури и ако е степен на дишење испод нормалу, тој би могло да укажуе на дисфункцију на средњи нерван систем. Ако е степен над нормалу, тој може да укажуе на некој друг проблем. Некои разлике у брзину на дишење се јављав природно, сас тек на време како земљани остаруев.
Бла, бла, бла, бла…
Последња работа на коју земљанин размишља е – дишење. Док не престане да дише. Од било кој разлог. Е, т’к дишење му е најважна телесна функција. Или, рецимо, к’т е преплашен или страшно изнервиран и слично – диши неконтролирано, брзо, плитко, викав – фаќа ваздух. У сви други случаи, дишив едноставно и тој е тој.
Ми, од другу страну, без обзир што и куде нас е дах под надзор на автономан нерван систем, дишимо, свесни дека дишимо. Што значи тој? Свак од нас практично од роѓење ЗНАЕ дека дишење нè дели од умирање – некој без дишење може да издржи пократко, некој подугачко, али никој не може да преживи ако не диши. Затој су ни на нас удишување и издишување свети. Затој што свак момент потсетуев дека смо живи, дека смо туј куде смо и дека постоимо у ов’ј момент. И дека смо одговорни за све што правимо у тија „с’к и туј“. Првенствено за нас сами, а после и за други – што му е на земљанина тешко да га прифати. Они бригу за себе гу поистоветуев сас егоизам и такој тој најчесто им функционира. Ми ЗНАЕМО дека надворешањ свет е само рефлекс на наш унутрашњи свет и дека „доброта за мене“ се нужно одразуе и у „доброту за други“. Уз свест за дишење га смируемо унутрашњи „мајмунски“ монолог, што е увек усмерен на потребе, стравови или „нешто“ што не е у ред сас свет, људи, земју, политику итд.
Малко сам заглибаја како што гледам. Али, јеби га, сакам ги земљани, посебно кумановци. На т’ј мој терсене начин. Гледам ги колко су хектични у комуникацију, колко бурно, узнемирено, усхитено, немирно, брзо, грчевито, нервозно, раздразљиво, љуто реагирав на околину; калкулирав, сплеткарив, инатив се, док ги занемаруев свои „с’к и туј“. А, тој искача у ИЗДАХ. Замислују ги земљани, моју предрагу кумановчад кои свој свет га претварав у УДИШУВАЊЕ и гледам чудесну галактичку цивилизацију, свесну и поносну на своју единственост и разноликост, кои ценив и прифаќав свакога кога им га Створитељ доведе на пут.
Па, дури и тамо некаквога си ванземаљца, кој понекад постави блесави прашања од тип на: кои сте уствари к’т никој не гледа у вас? Или к’т мислите дека никој не ве гледа.
ПРОДУЖУЕ…
