На 50 годишњицу од матуру, пред тачно 10 године, у печатено издање на „Плоштад“, Мирослав Мартиновски и Крунислава Стокиќ имав раскажано за едно време у кое школе су биле градени од ученици. 2024, на 60 године од њину матуру, потсеќав се и на други моменти од свои славни школски д’нови у техничку „Наце Буѓони“.
У свет што се вртоглаво мења, прикаска за овој пријатељство е доказ за трајну моќ на истинску дружбу. 60 године славив од матуру, очигледно гу имав праву рецептуру. Делив успомене, сеќав се, али не на сеќања, него на сви животни подеми и падови, поседувајќи гу формулу за ослонац на едни сас други. А, куде би га тој боље направиле него у кафану?
По табиет ускладени, славље овуј годину га договориле у башчу на „Кумановски табиет“, на д’н на македонски просветители. Они, изгледа, давав приоритет на комуникацију тет-а-тет што би кажале Французи. Лични интеракције су за њима нешто свето. Да се саслушав, да запоев, заиграв и залиев, да су си туј ед’н за другога. Њина генерација 1960/1964 од средњу техничку школу „Наце Буѓони“ е уникатна по много работе. На 50 годишњицу од матуру, пред тачно 10 године, у печатено издање на „Плоштад“, Мирослав Мартиновски и Крунислава Стокиќ имав раскажано за едно време у кое школе су биле градени од ученици, у кое професори после работу у „шамни цеви“ како инжињери су предавале стручни предмети, време у кое родитељи не су свикувале састанци ако некој професор како Драгиша Божиновски им ги каже деца „банѕови“ и у кое пракса не се е потпишувала на „лепе очи“, него на трудољубивост, редовност и знање. Послератни две паралелке од стручну техничку школу, без кабинети сас софистицирани помагала и учебници, израснати на маст и леб, а дале толко много на Куманово – дале пример за најважну животну лекцију – дека школа служи да нè научи како да учимо. Редовни професори, како класан Владо Филиповски по математику, Марија Дамјановска по македонски и Душко Денковски по сви видови технологију, неуморно ги предавале лекције, диктирајќи га наставан план за професију и изграден карактер. Још ако биле поставени прави директори, како што сас пиетет се сеќав на Драгита Величковскога, човека сас одлични организациски способности, ондак сви производствени процеси у тој време не е чудно што водиле битку кој кога првога да запосли од овуј генерацију.
Тешко е да се очекуе дека на млади, на наши или ваши унуци, можемо да им доловимо како су они училе, работале и живеле. Можда не е ни пристојно више свакодневно да се понавља: „ехх, у наше време не е било овакој!“. Од комунизам, преко социјализам, све до капитализам и чист конформизам много се е прошло и изгубило, али има и што е останало. Еве гу средња техничка, коју су гу они и крстиле по Нацета, нашега загинатога револуционера, која још увек продуцира инжињерски кадри и која се модернизира. Еве ги они, златна генерација 1964 матурирана, да ни раскажуе, ми да оштримо молив, пардон, да куцамо по тастатуру за њини сведоштва за школски д’нови, екскурзије, жуљеви на руке, анегдоте за први симпатије и електромотори од гиганти на бившу Југославију.
Док га прослављав 60 годишњо обединување, потсеќав ги кумановци дека пријатељство е едно од најголеми животни богатства. И нека овој дружење ве инспирира да ги негуете ваши школски другарства и да си доживите овакви нераскинљиви везе и приватно и професионално, како понос на заеднички искуства низ животан времеплов.
Сви ќе дојдемо до тачку к’т нема да л’жемо колко имамо године, него ќе се фалимо сас њима! Да си доживите сви!
Р.П.
