О, Створитељу, мој добри Створитељу! Молим те, молим те и прок’лнују, еве на колена падам пред твоју неизмерну доброту, тргни ме од овуј планету, одведи ме било куде! Дај да се вару на Венеру, нека умру од жед на Марс, нека ме шиба ветар на Јупитер, нека биду леден стуб на Европу, нека се угушу на Титан…
Само ме, молу те, поштеди од овија створења кои толко се мрзив сами себе, створења кои га посветув живот на уситнување на сопствени и туѓи животи, на трошење, газење, понижување и исмејување на најдлибоки осеќања, сви онија полуписмени кои критизирав књиге, публику која сас овације ги поздравља локални глумци херои пред да гу заустив улогу на позајмену сцену од театар што никако да се реновира, кои уништуев свои домови и туѓи куќе, градив виле без дозволе, визуелизирав архитектонски небулозе и за њима собирав награде, кои радо робијав него плаќав алиментације, разведуев се сас секире у руке, градив прескупи станови што зјаев празни, упишуев непостоечки путишта у општински књиге, присвојуев развластено, градив мостови кои не спојуев ни путеви ни људи, чистив железнички пруге низ кои крстарив пацови, сви онија кои падав у процепи на ичер’шањ асфалт за избори, кои не чистив кал нанесен од кишу на градски улице; молим те, о, молим те, немој више да гледам мајке кои сас деца у колице заваѓав паркирани авта на тротоари; поштеди ме од пијани мужи кои ги вреѓав и злостављав свои сакани супруге, па опроштај га купуев сас некретнине и покретнине; да не ги гледам више тија исти супруге што свои нељубени љубавници ги користив како крпу сас коју бришев прозори, да не слушам како си меѓусебно обеќавав све само за да се спрдав сас туѓо поверење, да не приметују гимназијалке што им завидив на бивши дечковци због нови девојке, па им праќав разголени фотографије и молив ги да организирав тројке, да не ги слушам пријатељи што позади грб се пцуев зашто не ги разрешуев у лице свои финансиски проблеми, да слушам жалопојке на уцвилели шваљери од кои распуштенице тражив паре, да не слушам бендови кои најбоље звучив у паузе, да не сретнују људи кои не можев да те гледав у очи док разговарав сас тебе, да не знам колко уживав кт едни други се сменуев на власт, па после како на ленту си ги заменуев „њини“ нерадници сас „свои“ нерадници на државну цицку, да не посетују преплатени петпарачки приредбе што су понос, краѓа и перална за прорачуни, од плакати да не ме гледав тупи погледи на лажно насмеани сподобе кои обеќавав блиставу будуќност, а не си га поднасав сопствен изглед без фотошоп, да не гу гледам златну омладину и њини родитељи како развлечуев бели линије по астал или истеруев мрсољи од дим на слатку траву; сачувај ме од сви што давав крв, а ускратуев живот, властољубиви слабоумници, новоостварени бескрупулозни богаташи, чии жене никако да се заситив од грчки апартмани, викендице и путовања, деца кои возив порше, ауди и бе-ем-ве електрични играчке за да научив према што да се стремив, пијани маргиналци кои од биртију га исмејуев свачиј живот док га оплакуев свој давејќи се у жуту; не ми давај да гледам просјаци и кучиња луталице, дивење на рент-а-кар ламборгини и мајбаси у време на дијаспорно парење, жице изнад главу и гомна под ноге док ме осветлуев бое од виножито на фонтану…
Не знам сас што сам заслужија све овој. Ваљда сам нешто, некад, кој знае – можда и у некој прошли живот гадно погрешија. Ако е стварно такој, нели беше довољно казна? Еве, направија сам све што сам могаја. Наручија сам од косооки фуртуфтну на вентилајзну од цинцулатор на ториски реактор – б’ш тој што ме сруши овдека. Викав, ќе стигне брзо – „освен ако у меѓувреме не почнев да падав нуклеарни бомбе“. Ако наручка стигне пред нуклеарну зиму, макар и четвороношке, Створитељу мој, ќе лазу до бувљак и ќе га најду оној смешно смеѓокожо створење кое ги продаваше делови што ми ги треба. А, ако не га најду, а посебно ако и ти не ми се насмееш Створитељу – опрости ми на богохулну помислу – знам дека на бувљак има половно јуже. И ако све биде у реду сас мој уред за криење, бар нема никој да ме пронајде. Само би ми још фалило да почнев на мене да заработуев. А, што се тиче казну, не се плашу. И онакој ми се чини дека веќ сам у пекол.
Али, кт седну и длибоко удахну на нос, па кратко га задржу дах и после пол’ка издахну на уста, па све такој неколко пута, сфату дека сам тамо куде што и треба да биду. С’га. У ов’ј непоновљив момент. Тамо куде што си ме ти упутија, Створитељу мој. На тој, не можу да биду ништо друго освен захвалан.
Да отиду можу увек. И ќе отиду. Сас свемирску сонду или без њума. Од овдека, како и цел твој креиран свемир, сакале – не сакале, сви некад мора да отидев. И само среќници ќе може да кажев дека су барем малко истински живеле пред тој.
ПРОДУЖУЕ…
