Престој на планету Земљу е препун сас изненаѓења за нашега ванземаљца. Он се много ретко наљути на земљани,али затој на фрустрације е веќ навикнат. За некои од нас мисли дека треба топрв да се запишемо у градинку и што почесто да ни мењав пелене. А,све тој зашто некој шофер на автобус,изгледа име му беше Страхиња, забравија да га симне у Куманово.
Нема да л’жу – путовања сас автобус су ми ретки, али много корисни искуства. Посебно ноќе. Пружи се прилика, на пример, да запознаеш доктора на науку кој е на распуст од менталну институцију (да не кажу лудницу) како пациент, не доктор (!), па уз пут слушаш како разговара сас некога на искључен телефон. И успут се надаш дека нема да ти га пружи мобилан и да ти каже: е, ов’ј позив е за тебе. Или, два реда позади тебе да седи мајка сас бебе на кое сваки дваесе и пет минута (мерија сам!) мења пелене. Добро де, не е дете криво, али…разбирате ме, нели? Или, два земљанина на седишта позади тебе три сата кажуев виц по виц и ваљав се од смешке, док сви други путници, сас туј и тамо по некој кикот, одвај чекав автобус да застане и овија двоица да искочив на цигаре. Е, да! Ед’н пут сам доживеја шофер преко звучник да ги замоли путници да не ги собував ципеле. Хехе, треба ли додатно објашњење за квалитет на ваздух у т’ј автобус? Или па, до тебе седи земљанин кој зазима и свое и пола од твое седиште, па цел се пут питаш зашто не су му због габарит, да не биду непристојан, дебелоќу, продале две карте. Па још к’т извади мрсан сендвич сас суџук и почне да га цеди уз чматање, па к’т га после сендвич фати дремка и се наслони на твое нежно ванземаљско раме…ојјј, кој може да плати тој! Ваљда онија мои на свемирску академију. Зашто овија искуства немам намеру да ги делу бескорисно.
Али, од сви тија чудесни настани, ед’н ќе га памту док дишу:
Враќам се ја сас ноќан автобус у Куманово, од северну страну, иако уствари доваѓам од запад. И тој не е неважно, зашто како што е уобичаено, на само поваѓање од почетну станицу, шофер (макар има јасан преглед на продадени карте), уредно запишуе у некој тефтер кој од путници иде до куде. Проваѓа и прашуе „докле“ и ондак ти мора да му кажеш, па ондак он као нешто запише. И автобус ондак пичи и пичи, застане неколко пута на пиш паузе и вечеру. Па, т’к се пројде граница и ете нè у МК. Прва станица е Куманово.
Туј кобну ноќ, или јутро, меѓу 4 и 5 земаљски саати, неколко километра откако гу пројдесмо границу, спремам се ја да се симну. К’т оно – автобус пропичи на автопут покрај Куманово. Збунет, гледам од прозор и не можу да сфату. Станују и викам му на шофера:
- Мајсторе, па, не застанасте у Куманово.
- А, зашто па да застану? – вика ми он.
- Па, ја се симнују у Куманово! – за малко да му подвикну док километража цепа.
- Немам појма – одговара ми шофер, ни да ме погледне. И додава: – Ај, не се секирај, с’к ќе застанемо на бензинску на кафе и ќе га решимо тој.
Остави ме без текст. И пошто е глупо да га користу свој атомски бластер у вожњу, одлучују да га посматрам до туј бензинску. Почна ептен да ме занима како „ќе га решимо тој“. Е, у т’ј момент почна да ми се накострешуе нешто на грб.
И стварно, застанасмо ми на туј бензинску позади Куманово, у правац на Скопје. Искача шофер и док крдо од путници брза накуде ве-це и кафемат, иде он и буди га колегу (ваљда резервнога возача). Стоју ја јдо њима и гледам ги. Актуелан шофер му вика на резервнога:
- – Што не ми кажа бе дека имамо путника за Куманово?
- – Па, кажа ти бе – вика резерва.
- – Не си ми – вика актуелан.
- – Кажа ти, па имаш попис тамо куде волан.
- – Куде? – прашуе актуелан.
- – Па, горе, тамо! – вика резерва и води га да му покаже.
Ја гу посматрам туј игру на речи и нежно сас прст га милују окидач на бластер.
- Е, да га ебу…- весело запазуе актуелан шофер дека не приметија.
И у т’ј момент, резерва се врти према мене и вика:
- А бе, викни си такси да те пребаци до град.
- Пардон…- сас пристојан „западан“ тон га прашују: – Ви тој мене ме заебавате?
- Не бе, – брани се резерва. Нема ни два км до град, не ти е скупо.
- Пардон…- сас пристојан „западан“ тон и јасну артикулацију, закључују: – Ви мене стварно ме заебавате.
- Што се љутиш? Ееееееј…
- Не се љуту. Само, ја плати карту до Куманово, а с’га још треба да плату и икс паре за такси, такој ли…
- Па, што да правимо с’к? – прашуев актуелан и резерва скоро у ист глас.
- Ако ме питате мене, имамо две опције. Прва: телефонски га будимо вашега шефа у Скопје, ја сас вас до тамо, па да ве пријаву, а до т’к ќе си свиркамо.
Прва опција ги кисело насмеа.
- Друга опција е да се сас автобус вратимо до Куманвоо, макар до бензинску на аутопут, ја да се симну, да си кажемо чао, пријатно и свак фино лепо на своју страну, сас жељу никад више да не се сретнемо. Може?
- А, ми да ти га платимо такси?
- Не може.
- Али…
- НЕ-МО-ЖЕ!
Погледнасва се, малко одалечисва од мене, па почнасва да ш’пкав. И пренасав ми га закључак:
- Ај да испиемо кафе, па ќе те пребацимо до Куманово.
- Одлично. Много сте љубазни господо – не мога више да се уздржу.
И, довезесва ме, на општу згрозеност на путници на кои ништо не им беше јасно. Не зуцнасва ни к’т се симна, ни к’т си га зема багаж. Демек увредени. Земљани. Цццц.
Што е уствари поента на овуј причу? Престој на планету Земљу е препун сас изненаѓења. Тој е под А и без квалитативну анализу. Под Б, и у овакву ситуацију, како и у много други, просечан ванземаљац може да се потсети на лекцију од космичку градинку:
Фрустрација настане к’т некој прекрши нешто што на вас ви е важно, али не сте му/ву кажале дека ви е важно.
Љутина настане к’т некој прекрши нешто што на вас ви е важно, иако сте му/ву кажале дека ви е важно.
Бес настане к’т некој намерно прекрши нешто што на вас ви е важно, а веќ сте му/ву кажале дека ви е важно.
Сас други зборови, ванземаљац много ретко се наљути или побесне на земљани, а на фрустрације се брзо навикне. Зашто, како што и овој искуство покажуе, земљани топрв треба да се запишев у градинку. А, како ми се чини, и на сваки дваесе и пет минута треба да им се мењав пелене. И тој не само онија на дупиња.
ПРОДУЖУЕ…
