Шетам у предвечерје од Нагорички сокак према кеј. Лаганица. Покушавам да се подгрбаву, гледам у земју и да не приметују никога и ништо. И, одустанују после два корака. Затој што, ипак, ја сам ванземаљац. Не можу да се влечкам ногу пред ногу, не можу да застанују у бош муабети, дури ни сас онија неколко земљани сас кои сам као у комуникацију. Оду сас исправену кичму, сигуран корак, подигната глава, свесан на све и свакога кој проваѓа покрај мене. К’т проваѓам едносмерни улице, уредно попогледнују и лево и десно (ипак, у Куманово сам, нели), чекам зелен сигнал на пешачки док не закључу дека семафор не работи, па пажљиво гу проваѓам Октомвриску док на видик нема некој недоправен клинац на тркачки мотор или од татета поклонет болид.
Седнују на оштетену клупу и посматрам гу Кумановку, неоперену од сопствену воду, како се гуши од фрљену пластику и намештај, људски отпад, за кој тешко дека Липковска и Табановачка Река може да створив довољно течност да га исперев. Успут, захвалују му се на Створитеља што моја крв не им е по укус на роеви комарци кои ме опседнуев. Десетина од онија што се усудисва да ме уапев, завршисва како мумије. Не знам…можда у њима има некоја интелигенција, кој ти ги знае. Земљани ги мрзив: скоро па да можу да ги разберу. Ипак, и они су туј због идеју на Створитеља. Сас некој циљ, верују. Чак што више, сигуран сам.
Како што сам и сигуран дека Створитељ не е кумановац. Поготово не кумановка. На Створитеља, уз целу духовитост, вицкост и заиграност – не му е до заебанцију сас оној што га створија. Створитељ си гу сака своју креацију. Сака си гу и к’т не е сакљива. И дава ву све што ву е потребно туј љубав да гу сфати и прифати. На земљани, значи и на кумановци и на кумановке – тој никако да им допре до свест. Около њини срца на ванземаљца му е можда и најбоље да не размислуе.
Посматрање на проток на воду е чудно искуство за ванземаљца. Он у туј воду ги гледа свои мисли, свои осеќања, свои љубави, познанства, пријатељства, настани, историју…свесан, не само дека е единствен у креацију на Створитеља. У тија моменти, ванземаљац е т’ј кој гледа и он’ј кој приметуе дека гледа. Ванземаљац знае дека никад не е сам и среќан е што своју самоќу не мора да гу дели сас никога. И одма како да чују: „будалаштине, што се бе замлатуеш, ај не мрси муда“ и слично на тој. Па се насмеју. Зашто се сету на мое младунче кое расне без мене.
У кратки, светли отсјаи, гледам га и град што се претвара у мој дом. И гледам га онак’в как’в што е. Не га виду ни подобар, ни полош. Посматрам га у љубав која не суди, не очекуе, не оптужуе и не казнуе. Размишљам: дали му стварно давам све оној што можу и што ми е допуштено? И истовремено одговарам сас питање: зар уопште и знам другачије? Ја сам, јеби га, ванземаљац. Од сви места у свемир – б’ш у Куманово.
Куманово га обожава осеќај дека е сакано. Куманово се смешка, игра, пое радосни песме у кафане, кокетира сас странци, забавља се, смее, цело ван себе од т’ј осеќај што му се чини посебан, единствен, горд, вредан, испунет, интересан и убав…Куманово осеќа дека расне у туј љубав, како неговано цвеќе у запуштен парк, незаменљиво на планету…
Али, Куманово се и узнемири, зачуди, можда и на целу едну наносекунду растужи к’т му се заврти грб, к’т га напуштив онија на кои не им узвраќа љубав и откако су му гу искажале од најдлибоки простори на своју душу туј исту љубав, онија на кои не им пружа ни најмалу шансу да заработив за најоснован пристојан живот, на кои не им дава простор за најдлибок креативан израз, не дозволуе да има разлог да се стане насмеан насабајле од кревет и навечер да се легне у мир на испунетост, смислу и сврху, да свак нов проживен д’н бидне вредан за осмех на Створитеља. Куманово, тај енергија на место на коју не ву треба никој освен сама на себе, која самозадовољно пркоси и на себе и на све и свакога, у момент ќе ги исмева и омаловажава пркосно свои заљубеници, ќе ги прогласи за неважни, јадни, патетични будале и бедници и после ќе ги – забрави. Несвесно дека га напуштав не затој што не га сакав. Куманово едноставно не уме да биде сакано.
Знам дека увек ќе га сакам Куманово. Мада, ов’ј град не само што не знае да биде сакан, него не знае и не е у стање да узврати љубав. И никад тој нема да му замеру или, сачувај ме Створитељу, да га замрзу. Ја сам ванземаљац. Ја ЗНАМ дека е глупо да гу мрзиш пустињу зашто у њума нема вода. Просто, не уму да не сакам. И такој ќе биде све док дишу. Било овуј загадену атмосферу или чистоќу на плаво небо на моју планету.
ПРОДУЖУЕ…
