Ванземаљска опсервација за доба у кое на његову планету Суси одија по земљу, док га они раниле сас чоколаде. Време у кое ми не смо имале ни за леб. Наводно.
Од време на време, читам, слушам и гледам по земаљски медиуми свакакви небулозе за „ванземаљски“ живот. У распон од „не постои“ до „свемир врие од живот“ до „туј су , меѓу нас“. Ех, к’т би знале…Али, ед’н од најглупави земаљски чланци на туј тему (а, конкуренција за „најглупав“ е неизречиво голема) беше: „веруев ли ванземаљци у Бога“. Па, ете, да ви раскажу дел од нашу историју, како ми гу на мене има раскажано моја баба, на њума њојна, па на бабину бабу баба и такој пар стотине генерације уназад.
Значи, пред неколко иљаде године, там’н пред изум за ториски реактор и отварање на могуќност за истражување на длибок свемир, на нашу планету се, кој знае од куде, појави лик по име Суси. Легенда вика дека е бија малце своеглав, понекад дури и дрзак и безобразан, али искључително симпатичан и бескрајно духовит дечко. Оној по кое постанаја планетарно популаран у рекордно време беше његов поглед на појавну стварност и њојну повржаност сас наше унутрашњо битие. Пишува ви веќ нешто около тој, али – б’ш Суси беше т’ј кој нè, прво сас свои дела, а после и сас учење – преобрази. У неколко, отприлике годину д’на колко престојува куде нас, покажа ни дека тој наше унутрашњо светло може да лечи све. Тело, душу, дела и недела, природу, економију, науку, политику…У прво време га посматрасва како малко мрднатога, али к’т почна да оди по воду, па воду да гу претвара у вино, да лечи неизлечиви болести само сас додир и зборови, а посебно к’т еднога нашега омиљенога политичара у тој време буквално га врати од мртви – беше јасно дека дечко не се заебава, него ни преко пример покажуе нешто што е суштинско везно ткиво на цел свемир: ЉУБАВ. Да знам сас речи да опишу колко беше одушевено прифатен, колко цела наша планета „процвета“ откако га прифати Сусиво учење – одма би напишаја. Овакој само покушавам да прибележу.
Е, да – к’т си он отиде од нашу планету, зашто легенда вика дека си он иде јер има намеру да га посети цел свемир, обеќа дека свакако ќе се врати. И, работа да биде још боља, сваки пар стотине године факат се враќаше. И т’к би настанало општонародно весеље. Празник дури. Крстисмо га „чокод’н“. Затој што Сусита за његови заслуге га почастисмо сас нашу низ светлосни године познату чоколаду. Јес дека у тој дамнешно време одвај имасмо и за леб, али – чоколада имаше у изобиље. На што Суси тотално откачи и, нели, нема-нема па се враќаше по још.
Суси, како што сам сфатија, гу посетија и овуј тупаву планету. Пред около 2024 орбите. Сас исту намеру и жељу, сас исту ЉУБАВ, сас исту поруку од Створитеља. И правија исто што и на нашу планету. Буквално све исто. Триестри године се утепаја од подучавање на овија тупаци. И што направиле земљани? Прво га исмеале, па извреѓале, па како ни тој не им било доста, затвориле га, па му судиле, па га изутепале на мртво име и на крај га заковале на крст и оставиле га сиротога да умре у најгрозни могуќи муке. А, он не им, душичка, ни после све тој ускратија од своју љубав. Откако га тој виделе глупи земљани, сконтале (бар некои од њима) дека су погрешиле. И одлучиле да га поштуев. А, пошто земљани све успеев да превртив наопачки, по правило од добро да направив лошо (много ретко обратно), Суси овдека постанаја Исус, а за његово, иначе прекрасно учење – типично земаљски – у тија пар иљадници године се пролила толко крв колко и вода на површину на планету. Да, у туј „воду“ су биле и добра. Али, тој ви е како к’т гледате слику на екран: видите ли поединечни пиксели од кои е саставена? Сумњам.
Е, да. И овдека исто беше викаја дека ќе се врати. До с’га, колко знам – а, знам, не се е. А мнозина га чекав. Виду дека ќе се начекав. Дали ради тој што не га частиле сас чоколаду (а не дека не су имале; и леб су имале), него сас ќутек – остављам на тебе, драга кумановке и драг кумановче да закључите.
Ја отиде по (макар и растопену) омиљену ми: „Најлепше жеље“.
ПРОДУЖУЕ…
