Никој не сфаќа дека кумановски граѓани су деконструктивни, а не градска управа. На нас како порески обврзници очигледно ни недостасуе хармонија, континуитет и симетрија. И стрпљење. К’т е могала Бурџ Калифа да се подигне на 160 спрата од челик и стакло до небо за 6 године, нели можемо и ми 300 квадрата бекатон да наредимо за исто толко време?
Минимализам на „Максовисти“
Побеснесва социјални мреже од коментари за кумановско културно лето 2024.
Како и сваку годину, такој и овуј, кумановци су поделени у две групе (сас по некој шаљив упад како он’ј „туго, ов’ј хип хоп певач збори побрзо и од свекрву ми!“).
У прву групу су такозвани сеирџије, пуританци и лилипутанци на кои им смета: галама, недовољна посетеност на настани, боја на венче на Ирену Спасовску за сценски наступ на „Тумба фест“, распоред на петуније на травњак, тој што нема златна рипка у фонтану на Батка и какву сенку правив вештачки трепке на лице на Благицу Павловску.
У другу групу спадав бранители на општинску каузу за „скромно по буџет, али богато и локал-патриотско лето“, кои непогрешиво сваку годину га копирав коментар: „ако нема, зашто нема, ако нешто се дешава, зашто се дешава, на вас не може да ви се „уговее“. Тој су исти људи кои не се упуштав у дискусије к’т се фати тема за неподношљиву буку што доваѓа од треќи спрат на гарнизон, тој су исти онија кои немав одгледано ни едну седницу на Совет и само сакав да не га „кривимо“ градоначалника за све, па и за реконструкцију на мал плоштад, одозгора на тога.
Не га кривимо. И затој бесмо да видимо како е у Криву Паланку. Тој е за „окривување“. Свугде зеленило, чиста река, воденица меља, манастири пуни, паланачки ѕидари ву наздравуев на Северину, нормално, сас ѕидарско пиво уз стихови:
„U mojoj ulici jutro donose ptice
i osmijehe na svako lice
djeca za loptom trce i svi se smiju
i nesto mi dovikuju
U mojoj ulici kafici su puni ljudi
novine i kava, svi su pomalo ludi
na petom je katu netko pustio latino“
Фино. Па што ако кошта 52.000 евра Севе, боље ед’н настан саглам летоска, него 5 по 10.000! – аргументирав кривопаланчани, док им се низ гужву пробивав кумановци и скопјани за кои никад не е битно од коју партију е прв човек на град све док сви едногласно поев:
„Vidjela sam grad bez ljudi,
Pobjednika kako gubi,
Anđele na stupu srama,
Djecu koja plaču sama“
Они не разбирав дека наш Максо е минималист. А, минималистичка доктрина се састои од функционалност, едноставност и штедљивост по принцип Икеа, еве ви гранке, саставите си сами дрво. Боље да се давав буџетски паре на благодарнице за оној што се е правило од 1945 навамо, него ли за Голему Богородицу да дојдев социјал-демократи од северо-источан регион и да ечи до Средорек:
„Kad te vidim tuga nestaje,
sija sunce, trava miriše.
Srce moje kuca za tebe,
najbolje je kad si kod kuće,
kad si kod kuće“
Никој не га разбира наш пост-модернизам како истински еклектичан, колоритан стил на кумановски со-живот, декор на булевари после јаку кишу, фрагментацију на апартмански комплекси и пцување за паркинг, догме за душу на кучиња скитнице, борбу за директорски функције и немање „оној што се дава у замену за бубрези“ за оставке од советнички места како признавање на неспособност да се направи нешто од овуј „касабу“ и „вукојебину“ – како што често га викав Куманово, знае се кој, овија од прву групу.
Никој не сфаќа дека кумановски граѓани су деконструктивни, а не градска управа. На нас како порески обврзници очигледно ни недостасуе хармонија, континуитет и симетрија. И стрпљење. К’т е могала Бурџ Калифа да се подигне на 160 спрата од челик и стакло до небо за 6 године, нели можемо и ми 300 квадрата бекатон да наредимо за исто толко време? Што, мутави ли смо? Немамо ли људи? Па, и да су сви отишле по бел свет, ја ги ја паланчани. Не мора да ги забављамо сас Северину за да дојдев. Ќе слушав музику од гарнизон, на њима им фали т’ј мулти-култи моментум. Примарна конструкција не мора да е армиран бетон, повише ѕидарски пива ќе отидев туј, не мора ни челик да се „докара“ од источно берлинску палату на Парламент како што е у Бурџ Калифу, не треба ни да биде дизајнирано како центар за развој на североисточан регион – довољно е да се замисли само како револуционаран изборан проект што б’ш к’т е Бурџ Калифа спремна за прво реновирање ќе биде на пола пут да биде завршен. И ви скептици, не глушите дека е тој споро и дека много кошта. Хубавите работи бавно стануват, сас или без Бугари у Устав на нашу земју и наше Куманово. Ајме мени!
