Седу понекад на ѕ’тче куде изгорену школу и гледам ве. Само ве посматрам. Највише ве сакам к’т ромиња киша. Па не знаете дали да отворите кишобран или не, па седнете у кола и туфкате се по улице. Неуротични сте. Додуше и к’т не се туфкате сте неуротици. Пцуете ги градски власти ради гужве што сами ги правите. Али и због њину фасцинантну (не)способност да организирав квалитетан проток на саобраќај.
Сакаја би да сам кумановац. Сакаја би да ме боли уво какви последице ќе има мое понашање на други. Да ми договори, рокови, обавезе значив како лањски снег. Да клату врата и зимам плату. Да поју родољубни песме сас руку у џеб за да не ми испадне бугарски пасош. Да плаќам порези и доприноси само колко треба, да не боду очи, јер како иначе би купија апартман на море (читај: грчко). Да мајстори, к’т ми нешто одработив ги плаќам сас пинцету, али затој да ги часту у биртију троструко, док да дојдев. Да имам пријатељи к’т ми затребав. Да имам познати људи у институције што ги покривав мои „несташлуци“. Да ми е супруга украс и изговор да бегам од шваљерку, а шваљерка орден на јуначки груди или малце испод појас и изговор да побегну од астал к’т ми досадив бош муабети на пијандуре. Да имам бесни кола па да ги зашлајфују куде гимназију или на наивни средњошколке да им мафтам од прозор на моју бесну машину сас сноп паре и да ги намаму на…ај да кажу авантуру. Да едно од тија три бесни кола ги паркирам куде стигну или куде ми се „дигне“. Да иду само у наши, никако у њини биртије. Да се напивам како стока и расфрљам столице док ми гу свирив „Ѓурѓевдан је“, јер не сам сас ону коју волЕм. Да се спрдам и да се инату на све и свакога и да пуцам од понос што сам б’ш так’в какав што сам.
Аха…не да играм цупала, него ИГ-РАМ цупала! На квадрат! Ма, кој на квадрат бе?!? На бесконачно! Ама, што да работу, к’т си га стварно тражите…
Има ед’н земаљски писател, Аргентинац е, не е кумановац, али мноооооого јак и заебан, кој одамна гу има сконтано суштину на земаљско проклетство: огледала и копулација на овуј планету су одвратни затој што гу умножуев стварност. Да е жив, частија би га сас едну жуту и тој у повише наврата. А зашто га уопште спомнују тој? Па, затој што кумановци, а да биду поштен – и кумановке, највише га мрзив поглед у огледало. Не у оној на кое се мести фризура, шминка, кравата, ово-оно, него огледало у кое се загледаш у СЕБЕ. Е тој не га сакав. Ваљда ги т’ј поглед нервира. А и стварност која се огледуе, попрецизно – њојна инверзија. Да га ебу, замислите га оној од прв пасус у инверзију!?! Тој би било катаклизма! Куманово би било Овонамук и све што ви имам напишано и што ве пецна (од љубав према вас) – све тој у своју супротност! Незамисливо, нели…Копулацију гу прескачам, зашто знам дека ви се повише допада на левел на тренинг него на „умножување“ на стварност. Ебете се к’т, куде и сас кога стигнете, а све помалце деца у школу. Такој ли е? Е. Немам ништо да додаду, а ви и онакој си (се) одзимате сами.
Седу понекад на ѕ’тче куде изгорену школу и гледам ве. Само ве посматрам. Највише ве сакам к’т ромиња киша. Па, не знаете дали да отворите кишобран или не, па седнете у кола и гурате се по улице. Неуротични сте. За разлику к’т не се гурате по улице и па сте неуротични. Пцуете ги градски власти ради гужве што сами ги правите. Али и због њину фасцинантну (не)способност да организирав квалитетан проток на саобраќај. Мада, не су они криви што има све повише авта, а улице никако сами да се проширив и/или реорганизирав. Јеби га, на тој би требало да се поработи, али – ако се и поработи, што ли ќе обеќамо за наредни избори?
Силно ве сакам. Сакам ве блесавоќе мои и повише од што можете да замислите. Затој што ЗНАМ дека имате таленти и знање и могуќности и способности и ИНАТ да направите све што пожелите. Још само да ви Створитељ залепи по едну чвргу по тија будаласти главе и да почнете СТВАРНО да се сакате, не само себе, него и свои суграѓани. Без обзир дали су родени туј или су се доселиле у граТ. Е, такви ми се посматрате од ѕ’тче.
И па ве заебавам: највише би сакаја да ве посматрам како такви од орбиту. Од сигурну одалеченост…
Продужуе…
