Четвртак, 19 септември
Буду се около 7 и одма иду на „сањарица.ком“ да виду што значи к’т сануеш дека плишано мече оживуе и се претвара у куче. Според хаиќански обичаи, вика дека треба да се спржи комшиско куче и да се накабати Трамп за све. Евентуално, на Веринога унука, к’т не носи слушалице, да му перкурчи и да му га пушти вучјака, да се поигра сас њега како сас плишано мече. Потрадиционално балканско тумачење се сведуе на: газде на куче, претворено од плишано мече, су дебили кои не заслужуев да чував животинке.
Освен ау-ау-ау-ау (ваљда су још на работу од прекичера, не су стварно дебили до толко да не искочив да видив зашто лае), друг стрес е што цела улица нема воду. Мноооого голем квар туј погоре, вика Данчо. Среќа судови измиени и залади, па не се туширамо свак д’н. Кафе мора да има, а оно се прави и сас проевску воду за коју џабе шпекулирав дека се фаќа камен у бубрези. За wc ќе биде густо, затој само едно кафе, без млеко, леблебија или банана. Крушке никако. Ќе протерамо до јутре.
Имамо ми и поголеми дневни предизвици. Још 11 д’на до октомври, а у џеб само 2.500 денара. Рационалност Магдалено! Четвртак, пазаран д’н, да се турав краставичке треба, на тик-ток викав пресолац од њима е добар против грчеви у ноге. На ште срце по три г’лта.
Паркинг на главан пазар полупразан. Ваљда дека е скуп. И пазар и паркинг. Не ми давав да бирам корнишони. „Ама, на мене ми требав помали, да си ги нареду убаво у теглу!“. „Ехх комшика, големи-мали, што ти дојде на рака!“. Ја па и немам грчеви у ноге, пу-пу. Рачунам на брзину колко ќе ме коштав поголеми краставичке и дали се тој исплати за туна салату, „биф строганоф“ и још некое едење у кое ги турам. „Да разгледам, па ќе се врату“. Нема да ми стигнев паре за салтанати како што е туршија ов’ј месец. Купују пола кило крушке у наду дека дошла вода дома.
Не дошла. Важно струја има. Не е евтина додуше, али нека свети у ов’ј облачан д’н. Да ти ебу д’н до пладне.
Јавља се другачка да ми каже трач. Крсто изгледа нов директор на музеј. „Не заебавај, требаше нели на аеродром да биде?“ – праву се будала. У т’ј момент нешто крчи. Викам, те гу вода доваѓа низ стари цевке, мутна како најнови кадровски решења. „Или ти доваѓа вода, или некој нè слуша што зборимо!“ – дупи ме школска. Излетују преко врата и носу га телефон до комшиску ограду. Ако стварно прислушкуев па, нека им ечи у уши: ау-ау-ау-ау. Мада, знам дека караван ќе си га продужив.
Од бројани паре, реши да праву гозбу сас пилешки прсти. Судопер пун, некој ги изеја крушке, па купатило мора да се пломбира, тартар сос е луксуз, па суви ги едесмо, сас едну љуту каленицу. Непромислено скроз, јер вода ќе гу нема и јутре, само што јави радио Милева. Ќерку ву ќе гу запослив у музеј, гласале за движење Знам.
