Понеделник, 23 септември
Још седам д’на до октомври значив још седам д’на до плату. Не су, додуше, 500 евра како што обеќасва сви политички гарнитуре до с’га, али бар редовно ги давав, а и касиерке не можемо да смо сви. Некој треба и да реди робу. Некој треба и како Цацко што викаше: нашио директор на нас промет ни праве, се од тука пазаре со целата фамилија! Ај па све ли за паре ќе зборимо. Кисели краставичке не тури што не тури, малиџано ако дадев по едну теглу левица и десница ќе га пробамо, за ајвар, зеље и праз е рано.
Уз прво кафе, освен портал Плоштад, највише се читав фб постови и се гледав инста слике. Имало земјотрес у тек на ноќ. Пол’ка сфаќам и прв пут гу оправдују Камалу што лаја цел ноќ. Осетила га е кучка! За коментари да ги прочитам, треба ми још едно кафе. Они се движив од: „нека му мислив тија што живив у неасално направени станови“ до „да купимо повише месо, побрзо да нè најдев кучиња трагачи“. Иду да купу сланину за шпагете карбонара, ќе ги едев без пармезан, кашкавал и 4 вида сирење за да не зимам брз кредит за млечни производи. На 202 Београд се врти Дејан Цукиќ и песма „Кишобран“. Ќе дојде тај киша и навамо, викав колена.
У град све е под контролу. Сви тротоари уредно зафатени (около 9 сабајле); у парк се прераскажуев анегдоте од синоќно финале Сенегал-Португал; ТНТ кафиќ веќ га изгланцаја излог; Касапски круг се спрема да ги дочека стенд-ап комичари, црногорски браќа Шуковиќ; правило на предност у кружан ток на Сераву или не дај Боже давање на жмигавци не се поштуе. Викам ви, све си е под контролу.
Реду плакари док се варив шпагете. Прелазна сезона ќе кошта како прелаз од Португал у Сенегал. Скупо, али мора да се деси некоју есен. Трансфер на живци се појачуе к’т ми се јавља роѓака: „Магдалено, не пишуј за тој глупо куче више, иди у старачки дом малко да видиш тетку ти како гу чував и у што!“. Тетка ми има Алцхајмер. К’т иду да гу виду, увек ме прашав – зашто идеш, она не знае која си, а ја одговарам – али, ја знам која е она. Она ги памтеше сви наши роѓендани без да гу потсетив на фејсбук и не заслужуе да надиза воду од затворено шише сас овија глупи капаци што много ни гу штитив животну околину. Ни она, ни никој да не доживи такво нешто. Обеќам, ќе иду јутре да виду дали су стварно услови у старачки како у студентски домови. Зборот е збор.
Остатак од д’н га проведују у шупу. Реду летњи штикле на полице, ваду ги чизме сас за’рѓан патент. Шушка некој Џери, пуштам му га црнога мачора Џеки Чена да искочи на крај сас њега. Утка некоја на горњу улицу. Е га умре Камала (овај кучка комшиска што лае) до јутре. Или нека добие корону. Само не Алцхајмер, зашто ќе забрави да лае, али како гу чував, ништо чудно да почне да мјаучи, па Џеки Чен ќе гу оплоди пред фебруар да дојде.
