Четвртак, 26 септември
Кафе ќе поскупне. Туго што ќе се работи? Не може свак да пие чај или као какао. Да почну да купују поголеми количине, како што се купуеше тоалет папир у време на корону. Знам и како ќе га распореду куќан буџет – ќе престану да купују торбе за пазарење. Цуну си се саму себе к’т ми почне д’н сас такву брилијантну идеју. Па, не може бе све да га кривимо Парламент или Совет за сви лоши одлуке. Стварно су ручке од ќесе и капачиња од шишиња најголеми загадувачи. Можда смо и ради тиј носиле маске толко време.
Иду да проверу крвну слику. Приватно. Наплаќав како да ни е плава. Докторка ми е специјализант интернист, праќам ву ги резултати на вибер сас песму „Ти краљице мога срца“ од Шабана. Не мога да паркирам пред ординацију, виде дека кружи паук служба сас озбиљни фаце у кабину. Тија не разликуев ранљиви категорије на население.
По договор, оправи гу накуде „Зафир Сајто“, старачки дом што си га викамо. Миле, прецедник на Сенегал, запечуе лепчиња на скару у ММГрил; од претставителну меѓуградску автобуску станицу сијав се рекламе на казина; на мост пред Врањско џаде се продавав врвовинке пиперке; у двор на ветеринарно колона од кучиња и мачке, уредно чекав да ги спаси некој доктор Дулит’л. Нема гурање како куде некои животински расе: „ја само да прашам нешто“. Е га ву е црвено грло на Камалу кучку, да престане да лае.
Стизам у старачки. Разлазија им се бршљан около клупе. Паркинс и Алцхајмер присутни на сви часови, поглед у очи на штитеници – отсутан. Министарство за (не)труд и социјалу сас најлошо поведение. Геријатрија на приземје, како и свако дно на беду од општествен систем. Откључуев ми невољно. „Молимо Ве да не ги покажуете емоције пред тетку Ви и њојни цимерке, знаете, к’т си отидете, после имав напад на гушкање спрема нас, а ми дали да ги пресоблачамо, дали да ги ранимо…не ги алите!“. „Разбирам другарице заповедник на логор“. Колко кошта да унутра плачем, не ву га кажа тој. Јасно ми е дека не е време, а место па ич, да се отвара расправа зашто толко јако смрди на људски фекалије на геријатриско оделење. Одговор увек ќе биде ист: немамо довољно кадар. И т’ј што га имамо не е добро платен.
За да су му толко лед студени ноге на некога, мора да е седеја умочан повише од 6 сата… т’мно, влажно…чкрапља искочи од едну собну розе папучу. Леву. Десну гу виде на огласну таблу: се бара од 2022 година. Цимерка на тету ме моли да ву дам телефон. Мисли дека још има деца. Вртимо на фиксан број, од онија још док бесва без четворку напред преко ПТТ, никој не се јавља. Вика ми убав дечко си, викам требало да биду, да им ебу нану на сви што дозволиле да живите овакој. Среќа што не гу знаев Ведрану Рудан да прочитав што напиша она за (не)бригу на деца к’т им излапавев или се разболив родитељи. Па, добро, папуча гу нема, али зашто сви носите по едну чарапу? „Изгубисмо ги по пут од кафану“, врти се накуде мене една склеротична госпоѓа, која, приметуе се, не искачала од дома без ладну трајну. Смее се без зуби, али упорно жвака нешто. Стра ме да не се удави, па ву помагам да извадимо семку од модру сливу. 2 сат е веќ попладне, а модри сливе имале ичера за ужину. Гади ми се свака испиена шљивовача.
Некој вришти у ходник. Како да га видеја Џек Николсона у филм Шајнинг. К’т се суочиш сас смртност и беспомошност, како пореалан биваш. Почнују да пцују. Онакој, пореално, посочно. И не гу осеќам више урину у нос. Дишу гу. Фроси у стетоскоп рубрику на „Плоштад“ вика треба правилно да дишимо. Диши мочке Магдалено, напиши си све у дневник, можда некој ќе га најде ед’н д’н у некој старачки дом куде што ќе мирише на лаванду и куде сви корисници ќе имав бар чарапе и папуче у пар.
Не покажуј емоције, не покажуј емоције. Мантрам до прву продавницу у коју на касу почнују да плачу. Па не сам понела торбу, а тегла за кафе зјае празна. Празна како душе на сви што давав согласности стари лица да живив у нехумани услови.
