Ванземаљац се чуди зашто земљани не можев никако да га одделив лично име од функцију што гу обављав. Од његову гледну тачку, не само што се замислуев недодирљиви некои директори, него стварав и чете на свои апологети кои се брецав по фејсбук у одбрану на свои партиски саборци. Нема појма он колко смо ми напредни. Отидесмо ч’к до Београд у своју удбашку идеологију!
Од много разлике измеѓу ванземаљци и земљани, да не кажу – кумановци, една ми у последњо време некако боде уши и ум. Не знам што ми бидна па почна да читам што се пишуе, иако си обеќа на себе (к’т се струполи овдека) дека нема да ги прату медиуми. Не може, да га ебу, да се побегне од тој. А, иначе, обеќа си затој што још од орбиту виде како функционира тој на овуј планету: трач и полуистина су ЗАКОН. Ма, тој би и некако „прог’лтаја“, зашто не е потребно повише од неколко сиви ќелије у мозак да се сконта. Али, увек ме запрепасти тај невероватна склоност на хомо сапиенс кумановоенсис да – чим седне на функцију – се идентификуе сас њума.
Постане т’ј/тај, некој/некоја, кумановац/кумановка, ајде да кажемо: директор/ка. На нешто. Било што, небитно. У т’ј момент исчезне њин лични идентитет. Више немав име, презиме, а и пријатељи се селектирав. Онија кои тој га прифатив, е – тија су добри. Онија кои и после „инаугурацију“ још увек им се обраќав онакој како им се обраќав још од градинку, е – они више не су добри. А, не даја Створитељ на тија „височанства“ некој нешто да им приговори. Рецимо: еееј не ти функционира овој, оној, у твој ресор; можда би требало повише време да проведуеш на терен да видиш што се дешава; зашто се стално одложуе испунување на договори и обеќања…Еееееееј бре, како да си ги удрија сас гомњиву мотку. Одма се дури патолошки изнервирав затој што – „како бе ти изборно тркалце, бедни генераторе на моју плату, се усудиш да приметиш дека нешто не е у реду, а за кое саам ЈА непогрешив и од Бога даден! И ја што кажу е ДОГМА! (Ако не знаеш што е догма, гуглај, пиздатиматерина!)“.
Не знам зашто ме тој потсеќа на индиски свети краве…знаете ги, онија што се шетав около, не смееш да ги зауставиш и помаваш, мочав и серев куде стигнев, а твое е да им се клањаш. Али овд’шњи свети краве (и волови, да не се заебавамо) не само што се замислуев недодирљиви, него стварав и чете на свои апологети кои ДОДАТНО не дозвољавав да се „пипнев“. Правив непробојан жив ѕид у шеснаестерац и пошироко од њега. У коментари, на пример, на фејсбук. Можда разлог за тој е што су тија чете егзистенцијално вржани за „недодирљиви“, ама ако почну и за тој да размислују – па још да пишују, наебаја сам гу. Не толко од „некога“ – што не е немогуќе у ов’ј граТ – колко од сопствену савест.
Имено, на моју планету е дужност коју некој гу обавља – едноставно дужност. Свакога кога поставимо на функцију знае да гу обавља РАБОТУ. Работа! – нагласују. Не привилегију. К’т се куде нас работи некоја работа, ондак се или работи или не се работи. А к’т не се работи, доваѓа некој друг и сработи га. Куде нас работа не се добива по партиски заслуге или задужења (затој што ми и немамо партије, а и што ќе ни ги: ванземаљци смо, не смо људи! Ми увек може да се договоримо без заткулисни игре). Работу куде нас гу работи он’ј КОЈ ЗНАЕ. А кој не знае – студира за озбиљно, а не дописно, и не ги троши наши ресурси у ветар. Исто такој, за нас е нормално не само да приметимо, него ни е и обавеза јасно да кажемо (не само у медиуми што су незамисливи за земљани) ако некој не гу извршуе работу како што треба. Мада, искрено, ретко к’т се е десило уопште и да се спомне такво нешто. К’т би тија „некои“ сконтале дека „работа“ не иде, сами би си отишле. А и да се е десило и тој чудо т’ј некој неуспешан да се увреди на, како гу земљани викав критику, играле би си сви мајтап сас њега.
Незамисливо ми е земљани да појдев по т’ј пут. Понекад ми се чини дека сами си гу копав дупку у коју после заглавив. Па, почнев да се жалив дека нема излаз. Нормално дека нема излаз ако дупку гу копаш толко длибоко, дебилу земаљски! Само копај, можда најдеш злато. Или воду. А т’к – ако не се удавиш, можда ќе испливаш од дупку.
Продужуе…
