Вторник, 1 октомври
Санувала сам војни оркестар како проваѓа на моју улицу. Беспрекорни униформе, марширав како да гу проваѓав Дрину, а не тротоари сас авта и канте од поликолор разлетени од ветар. Мањифико на чело на оркестар. Т’нак брк и осмех за тета Верчета која простира веш, полутанге све на прву жицу од куде улицу, али педантна, за свак д’н по една. Камала ќе полуде. Ваљда сам се смеала у с’н што ед’н трубач гу погоди сас крушку у главу, ама тој не било на арно. Значило бес ќе те фати на јаве…
Текна ми да га потражу ручно млинче за мељање кафе од бабу ми. Заака се у подрум, најде конзерву мумуруз шеќерац од 1989 годину, целу фамилију на пауци, јуфке на дно на едну кутију, електричну рамку за слике да ги врти на слајдери и копију од диплому за завршену академију за људски односи. Млин га нема. Нема ни полутка да има овуј годину. Обесени стоив само низе пипер, пет љути и три благи.
Отиде да купу леб и сас леб. У маркет сви муштерије сас по ед’н производ у руку. Од рафтови се смеев нови, проѕирно исецкани сувомеснати деликатеси, како на 3Д принт да су ги правиле. Ништо чудно. Нема одамна никој презборено за контролу на квалитет и ажурну инспекцију. Зимам само јабуке. Цимет не мора у питу. Некој сас смислу за хумор отворија бурекчилницу „Све у пите материне“. И там’н да дојду на ред на касу, гледам средовечна дама сака да украде пиле. Стављам ву до знање дека гу виде. Нисам да гу поругам, нисам да преќуту. На лице место праву компромис и божем случајно гу гурам, кобајаги ву паднало пиле од руке и пошто га т’кнало патос изрибан сас доместос, не мора да га купи она. Купују га ја. И такој немаше план што за ручак. Боље од тој да се умре, него од 3Д принтану пршуту.
Тромбони од он’ј оркестар на с’н гу достизав дисхармонију на мои мисли. Некој на Горилу за мене напишаја дека сам лудача, вика ми чичо Чедомир. Не можу да га прашам дали е од лажан профил бија коментар. Нема да ми ги даде ќунци за ќумбет ако праву љутику. Његово познавање од интернет се сведуе на тик-ток видеа за мачке и даме сас камелије кои за време на корону се јављасва да тражив хуманитарни пакети, а од 1987 годину су сас лажну инвалидску пензију.
Док се пече пиле, одмиено у девет воде како слатко од смокве, читам скрин шотови од родитељи што се бунив за формирање на паралелку куде некоју нову учителку. Не можу да сфату дали не им се свиѓа учителка или одлука на директора да се зимав од свако одделение по неколко деца. Или и двете. Откако постоив родителски совети и вибер групе, све отиде низбрдо затој што су сви различни политички партије, да не кажу убеѓења. А, никако да нè убедив дека 230 денара су пристојно покачење и за стари и за нови учителке.
Вест на д’н е дека и Вмро отиде ч’к у Србију. Тричковиќ не е више советник. Отишја да управља сас развој на образование на заеднице. Шеф му е задовољан од први сто д’на на Владу. Затекле ситуацију „пољубац смрти“, они ќе оправив с’га све у државу, наредни сто д’на су кључни. Навикнати биле да трпив критике. Да се навикнете да прашуете колко е кило пиле, па да размислите дали да га купите! К’лну како баба Кату. И у т’ј момент ми текнуе куде е ручан млин за мељање кафе: прати га како поздрав у Београд на тету и течу. Он беше војно лице некое, од овија с’га што ги викав удбаши. Мањифико е педер.
