РЕОБЈАВА
Плоштад, Објавено на 17 Октомври 2014
Пишуе Киро Солар
У суботу, после Спомен костурницу, збрасмо се сас другари у Клуб да га прославимо празник, све одбор дружина. К’т, негде при крај на весеље, ѕвони ми мобилан. Јавља се жена ми: Киро, куде си и како си! Кажују ву и мислу си: Е, фала му на Бога, жена се секира за мене. Кажу ју ву куд’ сам, а она: добро, само гледај да не гу претераш. Иду си дома и задовољан, целивам гу жену. Фала ву што се секира за моје здравље. К’т она – ни пет ни шест: море, гајле ме за твоје здравље, тики оди купи пипер и сабајле рано да ставиш ќумбет у двор и да га испечеш! Ја одма обесују кљун: туго мори мајќе, толко од мое радување, мислу си.
Станују сабајле рано и – све како што кажа жена. Ваду ќумбет од избу, монтирам ќумке, реду дрва и кладу огањ, мију пипер и реду га на ќумбет. Пуст и пометан – има га сто кила. Да се најде. Гори ќумбет, тенти се и чури како пампур, затварав комшије прозори и п’њкав: решија Киро ајвар да прави! Обрќам пиперке и мислу си: мутлак, у време на Кочу Рацина не са правиле људи ајвар. Да са правиле напишаја би некакву песму за AJBAPЏИE, а не за ТУТУНОБЕРАЧИ. Печу си пиперке и поју си у себе: ДО ЌУМБЕТ СИ ЖМИЈУ, ДРУГАРИ СИ С’НУЈУ, А ПИПЕРКЕ ПЕЧУ, ЉУПУ И МИЛУЈУ… Ако продужу овакој, не е чудо по старост да пропоју и поет да биду. Ако, ако! Јутре и ја ќе можу да се упуштам у расправе сас пријатељи на тему чији ајвар е најдобар. Ке ги закукам уста, зашто од мој ако куснев прсти ќе олижев. По овуј ајваријаду – иде свињокољ. Кој ги шиша доктори што ни бранив да едемо мрсно. Оно, треба да се слушав њини савети, ама пусти стрв: еде ми се свињско па ми се… Ај, ај Киро, не се занасај. Не ли знаеш колко ти е пензија. Умре време к’т цело Куманово чуваше свиње. Па после дојдоа на ред синдикални полутке…е, времиња ли беа, времиња… Гмижду ја такој покрај ќумбет, арно ми иде од вруќо до огањ, фаќа ме некоја дремка и с’нују си некакви пусти свињски плеќке и полутке, бришу уста од мрсни чварке. Милина! … Абре слепцу. Што не ги обрќаш тија пиперке, видиш ли дека ќумур биднале. Ке потруеш комшије – вика жена ми од врата. Рипам од с’н и џбарам по ќумбет, обрќам онеј пиперке, а оне, да се ненајдев – истин изгореле. Ако, купија сам сто кила. Цел д’н има да печу. Само не ми спомињајте више свињско печење. Нека иде у пусту гору.
ПЕНЗИОНЕPСКИ СУ МУКЕ ПРЕГОЛЕМЕ
Оду такој, по плоштад сас руке на г’с, гледам ги овија кумановски пензионери: наседнале покрај фонтану, печев се на сл’нце како гуштери и само нешто расправљав. Што ли ги мучи, прашују се. Е,е,е што. Има си свак своју муку. Истерав ги жене од дома још пред сл’нце да не се с’пињав по куќу од њима. Нека кршив главу по чаршију. Голем аир од њима! Они па – одвај чекав. Не треба двапут да ги кажеш. Капу у руке и – г’с преко главу, право на сокак, у скитњу. Трчив на плоштад како на сол. И туј почињав дебате. Свак д’н исто: мали пензије, скуп живот, неодговорна власт, џандрљиви жене, азг’ндисани синови и снае, непослушни унуци…само они паметни људи и саглам домакини. Пењавив се такој, надл’жуев се комај д’н до пладне, тики гледаш ед’н по ед’н ги снемуе. Бегав по дома зашто ги се примочуе. Арно тија што са поблиско до дома, ама тија што седив далеко? Е, они фаќав ќошиња около плоштад и оѕирав се, гледав у кое ќоше, да ме извините, да испразнив канатче. Не са кабаат, пусти. Све ќе издржи човек ама к’т га потера зор – нема шега. Од тој дереџе, како што стоив работе, кумановци никако не можев да куртулив. 3нам, некои „снаодљиви“ пензионери од дома си искачав сас памперси у гаќе. Има и некои други, медицински инструменти, скраја да са. 3бор ми е за људи сас нормални „помагала“ за физиолошке потребе. Зашто бе брат, Куманово да нема гратски кенев? Избирамо на власт паметни и писмени људи, а они не са кадар гратски кенев да ни направив. Дали они не са кадар или ми несмо акикатни шти ги бирамо. И да ви кажу, ако почнемо овуј „незгодну тему“ да гу растрзамо пo новине – не е чудо да не прогласив за град што „има зор“. Ама ми не се предавамо: не бе другари, ми смо град без помочковци и посерковци. Не ни требев јавни кеневи!
ДА СЕ НАСМЕЕМО НА КУМАНОВСКИ!
Пишуе и смее се Киро Соларски!
ВИДОВИТОСТ
Двоица кумановци седив на брдо и правив муабет. Доле, градежна оператива работи на пут и трза гу земљу на страну. Трајче му вика на Перу:
– Глеј, Перо, за пет минута доле има да се судрив авта.
И, стварно. За пет минута сударав се две авта пошто од брдо земљу не се видив. Изненаден, Перо вика:
– Абе, Трајче, па ти си видовит. Ќе ме научиш ли и мене.
– Зашто да не, ај соблечи га палто.
Перо соблача палто. Трајче му вика :
– Ај с’к соблечи гу кошуљу.
Перо гу соблача.
– Ај с’к соблечи ги панталоне.
Перо збунет, вика:
– Абе, Трајче, па ти сакаш да …
– Е, видиш ли како сам те направија видовит, смее се Трајче.
МУКА
Вози Драги Пацо шлепер пун сас робу за Словенију. Пред Загреб зауставља га сообраќајац:
– Паркирајте на страну. Не ради вам задљи десни „штоп“!.
Пацо како Пацо, паркира шлепер на страну и прашуе га сообраќајца:
– Добро, а да те питам. Јел истина да у Загребу нема струје?
Збуњен саобраќајац одговара:
– Госпон, а кај би ја одавде знал дал у Загребу има или нема струје?
А Пацо му вика:
– Е, па од куде ја да знам дека не работи задњи десни „штоп“!
ВИЈАГРА
Улаза деда у апотеку и од апотекарку тражи вијагру. Апотекарка, у мини сукњу, качуе се на слубу да докачи кутиче сас вијагру од најгорњну полицу. Деда гледа, гледа, па вика:
– Дедина, ај симни се, не било до мене тики до бабу!
ИНСПЕКЦИЈА
На час у основну школу изненадно доаѓа инспектор. Седнуе у задњу клупу и на учителку ву вика почнете сас час. Учителка иде пред таблу и пишуе едну реченицу.
– Ајде деца, кој ќе прочита што пишуе на таблу.
Сви ќутив, а само Перица од претпоследњу клупу диза руку. Учителка знае дека Перица не знае, ама нема куде – диза га Перицу. Перица чита:
– Леле ама дупе.
Учителка, цела испаничена, мава га од час. Перица пол’ка искача и на инспектора му вика:
– Ти , бе инспекторе, к’т не знаеш да читаш што ш’пкаш.
