Понеделник, 7 октомври
Викенд пројде како на свакога просечнога Македонца на почетак од нов месец – у шопинг по велеградски молови. Киша лије, а колоне од сви могуќи регистарски таблице на нашу земју се сливав од куде Саем до „Партизанску“ и стрпљиво кружив по пола саат да најдев паркинг. Консумеристички расположени граѓани су у потрагу по снижења на непотребни ствари сас преценети ознаке на брендови. Индонезијци шиев, куде они шиев, ми се протнуемо.
Морало да се има дољни дел трењерке у неколко бое. Зомбиња од сви стране сас главе у мобилни ги ловив попусти и ќе те изедев ако дојдеш попрво до артик’л у њин број. Фрљав јакне, газив на пуме, кивав ти у фацу. У блузе најдеш леву патику, у каиши најдеш прслуче. И обавезно се слуша:„Мамичка, не ја тегни куклата за врат, ќе падне, прашина ќе дигне поголема од оваа сеа, тетките шо не ја избришале!“.
Плата е там’н на сви четворица по ед’н пар трењерке да се купив, уз напомену да не ги издувуев на коленице и да не се носив на физичко, за да не се заупкав. Да смо професори, ќе имаше паре и за по ед’н пар чарапе, од покачење. Овакој, скромно, како за бодрење на кумановски кошаркари, ама бар у новко, на нови трибине к’т ќе биднев готови у спортску салу.
Мирис на непроменет зејтин од ер фрајери се шири низ мол. Опремени спортисти како нас, мора да куснев нешто да не се онесвестив од загушљив ваздух и горе-доле по подвижни слубе. Гледам у земју да не су му на некога испаднале паре од брзање, за да имамо и за едно кафе и да не се карамо пред скопјани за слатко-љут сос у кинески фаст-фуд кој кошта како две печени кокошке. Некако ги убедуемо деца и дека не е добар филм што игра ов’ј викенд и дека ќе испуцкамо пуцке за целу маалу за тија паре. Аздисано све. Плачев за пржени прстени од кромид, а у ручак к’т ставу, не га поднасав. Не почнују сас причу „у мое време не е имало тој, па што ни фали“. Фалив ни васпитни мерке и поголема плата.
Цел мол шеруе видео од типа што им глуши на кумановци дека уложувале афганистански паре у правење на зграде и сечу на дрва по босански ридови. У што да инвестирав људи, у науку, у технологију, у производњу?!? На пут до дома ги прашују овија мои тинејџери сас мрсни косе и митисери, как’в бизнис би они отвориле да имав много паре. Разочаруев ме још ед’н пут. Ќе изградив мол у кој ќе си гледав филмови за џабе и ќе си едев бургери колко сакав, наместо подгреан спанаќ од ичера.
Пред мене едно бе-ем-ве нагло гу смени ленту и пошто тија авта немав уградено жмигавци, како сам закочила, такој ладан чај се расипа врз „нове трењерке“. Мислу се дали ќе искочив флеке сас прашак што га имам. Не ми е што се подновисмо, него чим е нешто поскупо, рипа му цена автоматски и на одржавање. Понеделник ме дочека сас 8 машине за прање и покајање. Нема Магдалено утешение грешним. У мое време бар се тај књига читаше. Ај здравје, следеќи викенд е празничан, ќе ги воду на некој споменик да положив цвеќе на пра-дедовци. Да видимо до куде е наша ниска шума, да знаемо како и у случај да погинемо, ќе се спасимо.
