12 и 13 октомври
Пријатељи стари, гдје сте? Врти се Тереза на радио „Лаганини“ – Загреб док се радни народ спрема за бауштелу. Мисли се на Непалци, пред све, и убер Македонишен. Мала шопска и још помала дуњовача, како капке за очи доза – 15 евра. „Mi poštujemo i štitimo sva nagomilavanja moći, jer se nadamo jednom ih naslijediti“, бате Крлежа ги коби Глембајеви што улегнале у Европску унију.
На плави трамваи шофери су Индијци сас жути турбани. Стара социјал-демократска фора. Бунцек (резанац сас димену свинску коленицу) га служив Виетнамци сас осмех како оправдање за лош хрватски. Кај-бум-те. Пристојни цене на точени пива од сопствени мали пиваре у склоп на гостилнице. Зеленило до куде достиза поглед. На в’р брда врба мрда. Нешто се дешава на плоштад Бана Јелачиќа (много почист и поубав од нашега Батка), а не е регуларна викенд шема (шпица). Леле, само да не доваѓа и овдека некој министар од „сусједства“. Како ли ќе га пренасочив саобраќај ако иде да еде популарни кремшните? Замислите па ако е служија војску у Загреб? Среќа не се работи за официјалну посету, него град се спрема за маратон. Север ќе биде одделен од југ на неколко сата. И онакој на Запад нема ништо ново, а Исток е моментално на привремену работу у ЕУ.
Шеталиште, како оној наше што требаше да биде на „Илинденску“ (много поголемо и поубаво), врие од људи без куповну моќ. Вежбајте сиромаштију, пизда вам материна! Само књиге су на попуст, за пола уре културе дневно. Млади на телефони, постари у паркови (много поголеми и поубави од наши), читав кратки вицкасти приче од Ефрем Кишона. У Хрватско народно казалиште нема фестивал на комедију, али колона е достојна за наклон на шешир.
Од кумановско празнување стиза абер – много слаба посетеност на гитаријаду у Соколану. Чека се екипа на Ал Џезиру да га протумачи фијаско на организацију. На фејсбук се веќ поделиле у три групе. Стандард за укуси и површну критику. Кој требаја да дојде, кој дошја, дедо му у коју партизанску чету бија, у кој „мол“ ги троши паре, зашто не свири „дур“ у т’ј мол. Rage against the machine – бидна само рејџ, претворен у машину за паре. Ми му глушесмо на Нину Величковскога како директора на Фондацију за културу и спорт, ама он арно си правеше. Собери локални извоѓачи кои последњо што имав отснимано е за Василицу, 1986 г., у „Искру“, нека има тезге сас сувенирче некое од време Едвард Кардељ к’т га посетија Занатски дом и деца нека си изиграв около „теј фонтане нове“.
Криво ми бидна. Не толко за „Леб и сол“ што немале публику. Ја беше сместена куде фиљан људи кои сас Јасенка Хоуру од Прљаво казалиште и Хуса од Парни ваљак пиев сваку недељу „каву“ на Сљеме (тој ви е како наша Спомен Костурница, само има и жичара и много шума и ептен е поголемо и поубаво) и сигурна сам дека попрво би дошла до њима, него до нашега Бодана, Кокана, Влатка, ако ми треба интервју или селфи. Криво ми беше што смо тапа за организацију, а к’т доживимо срамоту, окривуемо га народ, он’ј што не дошја и он’ј што се отселија у Опатију да работи за 1.000 евра повише. На мјесечној разини.
За Ријеку ќе пишују јутре. Бар им се насити што не им била добра туристичка сезона. Али, видите, јуди и звијери и бештимје моје, они не га окривуев ни убер Македонче, ни Непалче, ни Виетнамче за тој. Најмалце Хрватче. Они гу окривуев целу жупанију за лошу понуду на летњи програм. Они идев до извор на проблем. Ч’к до Плитвице (како наше Проевце, само много поубаво). А, есен иста. Раскошна кокета на бое и балкански пиздарије.
