Ванземаљац (40)
Знаете ли што, кумановци….Ви не сте нормални. За озбиљно. Не е некоја космичка новост, знам. Ипак живите на ненормалну планету, у цел населен универзум познату како своевидну умоболницу. Али, у целу туј ненормалност, ете да употребу израз на кој успеасте да ме научите ви: „да ме убие стрела на Створитеља ако не е такој“: стварно сте светски прваци.
Па кој нормалан би му гу пуштија на ванземаљца песму: „Џингрлака џикица“?!? Па свесни ли сте ви как’в шок е тој?!? Ма кој шок!?! Удар!!! Низак удар!!! Не само на ванземаљски ум и на генерације негувани сас музички укус, него и на елементаран осет за рамнотежу!?! Па, ја к’т тој чују (а, еби га, с’к к’т га чу не можу више да не га чују), едноставно не можу ни да еду, ни да спију ни да стоју мирно. Цел се тресу и дрмам и цупкам и лупкам и… не знам, едноставно не знам како да га објасну. Доваѓам у напаст да помислу како е тај песма намерно смислена како тајно оружје у случај на ванземаљаску инвазију. Затој што много л’сно можу да замислу навалу од армаде на иљадници свемирски бродови на едну од ратнички фракције (има ги, да, има – и изеле би ве како предјело на предјело за доручак само да не сте и за њима преблесави). Значи доваѓав, почнуев да рокав и ондак ви од разглас пуштите „џингрлака џикица“! Прво би се универзални преведувачи тотално пореметиле, па пол’ка би почнаја да се распада темељ на свемирски бродови, а у најлош случај – ако не се панично разбега армада – преостанати нападачи ќе останев заробени у кататонички шок. Дури ни американистанци не би биле од корист.
За среќу, довољно дугачко сам овдека да имам само благи последице. Повремени, за среќу. И, сас тек на време, мислу дека у тој зло ипак има и некое добро. Мислу си у себе на глас: ако сам га тој преживеја – ондак су овија ваши политички игрице, намештаљке, подметачине, непотизми, клиентелизми, тендери/мендери, стравови од последице на слободу на говор, партиски невидљиви судови и полиције, стравови од јавно прозивање и полуписмени одговори на њима, нестручност, некомпетентност, лажну образованост, полуобразованост и необразованост, курчење и просеравање, надменост, ароганцију без покриќе, бракови од интерес, шваљерацију, дневни најмови на станови, хипокризију, шмркање и бодење, приватни пороци како јавни врлине, пословни и непословни преваре, непоштовање на договори и на други људи – ај да престану…- све тој е напросто: мачји кашаљ. А тој, како голем поштовалац на мачке, много тешко га изговарам, а камоли пишују. Јер к’т мачка кашља можда и звучи смешно, али не е безопасно.
Еве одвај га пишују: „Џингрлака џикица“. Па овој ќе биде највероватно и најкратак, иако јубиларан 40-ти текст што га пишују овдека. Едноставно, како типкам, такој ми се врти у главу. Ќе мора барем недељу д’на да медитирам на кеј, посматрајќи ги плутеќи „генералке“. Или висечки башче од каблови на улични канделабри како се клатив, нежно шуштејќи на есенски поветарац. Или уз ноќно вриштење на несташни деца од недефинирано градско/селско потекло. Или уз мирис на запалени гуме. Или уз шкрипење на запалени гуме на авта од недоебани возачи кои мислив дека такој ќе ги импресионирав сувозачице…Свеедно.
Све ќе биде мирно, спокојно и само онакој како што треба да биде – нити боље, нити полошо; с’га и овдека, у миран ритам на мое дишење. Па т’к сталожено ќе напишу озбиљан есеј како упозорење за цел свемир. Све док не засвири…е, јеби га…А, там’н забрави како се викаше.
Продужуе…
