Ванземаљац (43)
Дали сам ви некад кажаја, драги кумановци, што најчесто ми викав кумановке к’т дознаев колко године стварно имам? Не сам? Е, с’га ќе ви кажу. Викав: еее, не би ти дала. На што ја најчесто одговарам сас: не би ти ни ја потражија.
Е с’к, зашто так’в увод? Затој што тој ме потсеќа на ситуације за кои често слушам од астали до мене у омиљену крчму, моју главну информативну локацију. Вероватно не сте ни свесни дека астали до вас су уствари, да се изразу модерно – „лајв“ (или „у живо“; овој е за онија кои још немав добиено сертификати за англиштину) поткасти. Аха. Посебно к’т имате слух како мој. Интеракција не е пожељна, нарочито у смислу на коментирање, али – доживљај може да биде феноменТалан (леле, да знаете само колко сам поносан на себе к’т ќе смислу нов збор за ов’ј ваш смешан език). Меѓутим, да не лутам…
Седу около пет попладне у крчму, како и увек уз жуту, и маштам за анатомију на моју омиљену женку, к’т тамо – мешано друштво на средовечни женке и мужјаци начнуе гу тему: покачење, плата, плаќање по учинак…И с’га ви, како мене, си мислите – без везе, увек иста тема „много работа, малко паре“. К’т оно…изненаѓење.
– Леле, газда се покажа ичера – вика една женка.
– Што? Да не те погали малко? – заебава се мужјак.
– Не бе! Даде ми иљадарку да ми се најде – одговара му женка.
– Ауууу…- завикала друга женка – Ќе биде пун астал јутре!
– Ма как’в пун астал!?! На деца ќе им купу од бувљак патике за у школу. И на онога моега нови трењерке, да му идев на ципеле од лани. Можда ќе ми остане нешто и за чизме, иде зима – фали се прва.
– Што му бидна на газду? – прашуе друг мужјак.
– Појма немам – вика прва – Можда се сетија дека нема плата веќ два месеца.
– Е, да – клима главу т’ј друг – А, можда се и сетија дека радници треба и да едев нешто пред да дојдев на работу.
– Еј, много си лош! – вика треќа женка – Па, знаеш дека прошли викенд беше сас жену му у Грчку, службено, знаеш дека инвестира у нову гарнитуру на кожни фотеље за у канцеларију, знаеш дека набави нови фикуси за куде секретарку, промени ги гуме на службен џип…
– Уххх, даааа, тотално сам изумија – потврдуе друг – У праву си, да. Јеби га, трошак е тој.
– Ааааааапчихаааа – кивне четврта женка, на што се сви обрнев накуде њума и скоро у исти глас изговорив „ на здравје!“
– Здравје да си имате – одговара она – И да се деси чудо па газда да ни пушти грејање у погон. И да ни се деси да можемо да користимо боловање.
– Еееее, како па да не… – задирав се колеге на типичан кумановски – А кој ќе работи т’к? Непалци? Тибетанци? Шерпаси? Абориџини? Скупи су они, не заебавај.
– Скупи?!? Што им фали на Шерпаси? – прашуе прв мужјак – Не заебавај ти. Нема само да работив, него, они у сваку руку можев по три вреќе цимент да носив на градилиште, на викендицу на газду. Од ед’н пут!!! Како пердуви да носив!
– Тачно – вика друг – А само шаку ориз едев дневно.
И т’к настана чудна тишина. Гледам – попогледнуев се меѓу себе. После неколко минуте, прва женка конспиративно тихо вика:
– А да му гу врату ја онуј иљадарку на газду? Леле, ако дојдев тија Шерпаси…
Сви на астал спуштав главе и загледуев се у свое пиење.
– Ај да зборимо за геј бракови… – сложуев се.
Одлучи да престану да слушам. Не само затој што можу да се искључу од околину, него затој што осети нелагодну мучнину у стомак. Не дека не сам бија припремен на Свемирску академију за свакакви земаљски идиотарије, али…Колко само сте у стање да ме изненадите!
Значи, општествена поделба на труд (мислу дека такој га викате тој) ви е отидена у пакао, да не биду побезобразан. А, ќе отиде и до девети круг ако не сконтате дека нема „газде“ без вас. Ако не сфатите дека сте повредни и од нови фотеље и од нови фикуси и од сви четири нови гуме и цел службен џип, а посебно од службен пут у Грчку. Дали су ваши деца помалце вредни од газдини? Требав ли им и на њима исти књиге за у школу, патике, трењерке…? Треба ли ву храна и на вашу фамилију или…? Разболуев ли се? К’т сте задњи пут биле на одмор? Среќа па су кафе и ракија још увек релативно евтини, нели. И кладилнице приступачни.
Да се врату на почетак: уверен сам дека онија женке од прв пасус би ми дале ако им потражу. Можда не сви, али – некоја: сто посто! Не затој што сам ванземаљац и затој што си имам друкчији и потребе и навике и решења што за вас су и недоступни и несфатљиви.
Ја можу ДА ПРАШАМ И ТРАЖУ без грч у стомак што га ви осеќате. Ама – ВИ!?! Што ве вас спречуе да тражите оној што ви припада? Оној што га СТВАРНО одработите и зарадите. Никој друг, него ви! Не треба на мене да ми одговорите. Знам дека се плашите, али ОД ШТО?!? На себе си га кажите на глас! И слушните се! Можда се изненадите к’т сфатите дека Створитељ е т’ј кој одговара сас ваш глас. И кој ве потсетуе дека ваша работа овдека не е да преживљавате, него – да живите. Барем у наредни дваесе године колко што Плутон ќе гостуе у знак на Водолију. Ако не знаете што значи тој – читајте га мој текст од прошлу недељу. Или, ако сакате помодерно: гуглајте, пизда ви…
Продужуе…
