Наш се ванземаљац чуди на појаву оговарање. Нормално, на његову планету никој сас никога не се познава и нема џаболебарство. Овој е Куманово, овдека се сви познавамо и само коментирамо за туѓи животи, не дека наши не су средени. Па, што ако ни е тој главна занимација. У вариво не му брцамо на никога. Оговарач ниедан!
По досаду се Земљанин познава.
Тој ќе предложу да улегне у сви уџбеници на моју планету к’т ќе се врату. А, ќе се врату. Макар и сас ноге напред. Затој што ми, ванземаљци, не остављамо ни остатак од свои дугови на други планете (толко около прикаске за тела на ванземаљци кои к’о бајаги се срушиле овдека). Него, зашто га предлагам овој:
Земљани свои животи ги проведев мање-више у хаос. Највише енергију трошив на ресурси сас кои гу обновуев енергију што не знаев како да гу сачував. Трчив по свое Божанство – паре, некои побрзо, некои поспоро, али сви увек до циљ стигнев сас ноге напред. Тој не може да га избегнев. У туј трку, онија кои одлучив да се уопште укључив, спремни су да се откажев и од пријатељи и од супружници и од деца и од родитељи и подалеки роѓаци – углавном, од све што му е на ванземаљски ум непроценљиво. А, непроценљиво значи само да НЕМА ЦЕНУ; значи, не е на продају, цена е незамислива. За Земљани е тој прилично апстрактно. Јер они имав за све или знаев на све цена која е. Дури и „непроценљиво“ га често оценив како безвредно.
Ако не трчив по паре, Земљани се бавив сас свакави занимацјие: од спорт, коцку, културу (ех, за тој ќе елаборирам малко повише); уствари, да се набројуе би било сувишно. Ако и немав некоју конкретну занимацију, они ќе гу измислив, колко и да е апсурдна. АЛИ, и после све тој, дешава им се да останев и без идеју за занимацију. Појави им се осеќај на празнину и незанимљивост предизвикан од испразност, глупавост, понављање на настани. Значи, све оној што ни е на нас ванземаљци врхунска апстракција која се граничи сас богохуљење. И, што најчесто правив т’к, посебно к’т се соберев у групну досаду? Оговарав.
Не сам сигуран дали су на оговарање склони повише женке или мужјаци. Од искуство знам дека разлика не е толко у количину колко у теме на оговарање. Али, без обзир на тој, и двата пола у тој искрено уживав. И покрај тој што никад јавно нема да признаев. Стварно е невероватно колко тија Земљани сакав да гу истакнев своју важност кроз туѓи маане, било да су они измислени или стварни.
Обожавав да прераскажуев поединости од туѓ живот, да се бавив сас туѓи проблеми сас треќи особе…И, по све изгледа, свак знае за свакога. Особа која не е присутна такој постануе лопов или лудак или џаболебар или е ѓубре од човека или татко му е бија овак’в или онак’в или онај е пачавра или се облача такој или овакој, све на све – ретко позитивна. Па, анализира се како се бавив сас глупости наместо да: (туј с’к идев активности сас кои по мишљење на оговарача би требало да се бавив, најчесто лукративни активности). И увек су оговарани негативни, затој што негативност на другога гу нагласуе позитивност на оговарача и, наравно, на његови најблиски. Накратко, збори се све оној што никад не би се директно кажало на оговаранога – да не се замери. Како, уз све тој, Земљани остануев у добри односи, е тој е ван досег на мој ванземаљски ум.
Размишљам како би се такој ед’н просечан Земљанин осеќаја да се, ајде да кажемо, сруши на моју планету (сачувај Створитељу!). Ако ги занемаримо технолошки разлике, да види свет у кој нема досада, завист, злоба, хипокризија…Верују дека Земљанин би ги сам испружија ноге на напред.
Кумановке и кумановци ги спомнују само у задњу реченицу. Да не испадне дека цело време ги оговарам.
ПРОДУЖУЕ…
