Leave these kids alone!
Пишуе: Ивана Аткинс
Не, не е зашто професори или родитељи не можев да фатив некој згодан аранжман у Неа Потидеа или Туркије на почетак на јуни, па затој се бунив што школска година још трае.
Не, не е зашто не су климатизирани училнице. Сетите се само на ќумбети у школу куде парк или на зелени завесе у Циганско сокаче на припек.
Не, не е зашто сви оценке су закључени још у мај, а веќ у април се знае кое дете нема да понавља „при бидејќи“ ќе се укључив невладини да га инклузирав и интегрирав у друштво мртвих песника.
Едноставно, школска година још трае затој што неспособни не направиле добру проценку по кој знае кој пут, затој што прво донесев одлуку, па толко гу форсирав да се убедив сами себе дека е исправна, што после инат не им дава да кажев дека погрешиле. Затој што некој „експерт“ гледаја тик ток видеа како у Финску деца од градинке се играв у кал на минусни температуре и донеја закључак дека наш час у природу треба да се одвива у Нежилово, за само 8.000 денара да се утврдуе дали автобус може да га пројде мост од време на Итар Пејо, сас невероватни 10 посто попуст ако имате треќо дете кое обавезно добие сунчаницу па ви попуст искочи на нос. Затој што мора да се организирав екскурзије за полу-матуранти ч’к до хотел Силекс и никој да нема мир док не си дојдев од дискотеку без примену инфузију.
И пред да му текне на некога да организира некој „масован“ протест на социјални мреже, ајде да видимо против кога би се тој жестоко протестирало. Како и у све друго, и за овој немамо много избор. Или ќе идемо против онија што се залагав да има месец на ЛГБТ параде на кој се веев украински заставе и ори се песма „проѓи са мном испод дуге“ или против овија што само констатирав дека деца су наше најголемо богатство и затој треба да ги извезуемо, али прво да ги описменимо преко Кембриџ програму и искуство стекнато у секцију за применету уметност од време на тета Сешу и још некој непотребан изборан предмет. Граѓанство, да га ебу. На тој може пол’сно да се докторира на престижни колеџи по свет. Добар дан, ја сам млад граѓанин на нашата земја, дојде да ви покажу како да га уновчите знање од предмет „Образовен циклус на реформи низ години малтретирање за сите вклучени во прекрасниот граѓански процес, со под-тема – додека Израел убива деца, ние се жалиме што нема сладоледомати во секое училиште“.
Тија су опције за евентуално пуцање на гумени куршуми. Док не се појави нова гарнитура у школство и добие нову, брилијантну идеју како треба да изгледа курикулум, а све до с’к остане по старо за да се одржи страст сас реформатори на античку културу и сератори за модерну наставу. Нема везе што немамо више нови деца, а стари повраќав по пут за Чешку. Битни су електролити. Битно да не се забрави пуњач за телефон у некое као реновирано СИЗ за дечју заштиту одмаралиште. Битно да се дружив деца, макар до 20 јуни. Да искочи убаво групна фотографија у школски албум од десетина њима озноени како мафтав на вибер на остали десетина, кои ипак нашле начин да отидев на море, демек поебале га систем преко матичнога доктора и извадиле потврду дека су депресивни што прошле сас четворку. Како ли т’ј успех ќе се одрази ед’н д’н у диспечерство на амерички товаран саобраќај или рачунање на курс на бакшиш у Суќурај, код Хвара, остануе сиво, како економија. Како овој небо режирано од Стенли Кјубрика.
Још само овај паралела, па може да пцуете. Недостасуев д’нови како 10 јуни, к’т растреперени дали ќе пројдемо одлични ги кинесмо тетратке на милиони делчиња, што не гу уништисва природу како ни „чичко пушти летке“ што не гу уништи, нити кесе сас ручке, у едно спокојно време без пролетњи распусти, без глупави одлуке на министри и апели да не се пие вода од чешмиче, да не се збори јавно за дојаве од бомбе, да не се целива у гимназиски двор, да нема „дарк сарказам ин да класрум“. Неписмени, лив море дис кидс алоун!
