„Нека га пламен од бакљу на мир загрее и разбуди апсолутно свакога граѓанина на свет“. На Земљу!?!?! Ај да не се заебавамо. Мада, колко разбра ја, барем успеа да се малко загрее најневидљив првак на граТ. Дури беше и сликан. Да знаемо дека постои. И да га рашири „пламен на мир“. Среќа па пројде сезона на пожари…
Еееееееј, коначно после триесе и седам недеље да га доживу и т’ј кумановски д’н! Уствари ноќ после д’н. Не е ништо сексуално, не се трипајте. Доживе га момент у кој Куманово заличе на граД, не на граТ, и тој по мерку на човека. На ванземаљца потачно. И с’га се ви мислите какво се е тој чудо на Створитеља десило, нели? А, толко е едноставно, колко што е и невероватно. Али, да би се тој магично искуство квалитетно пренело на залутанога читатела, мора да се почне отпозади. Не е сексуално, што ви е бре?!?
Значи, ведар кумановски прв радан д’н по викенд. Време – цирка 11:30. Авта га кочив саобраќај, низ центар се лази, мал милион људи лута тамо-вамо, зашто су очигледно сви запослени како мравке по „институције“. Паркинг, уобичаено, нема, за што ме – искрено – заболе уво: не возу. Пешадинац сам. Поносан. Па, смеју им се на земљани кои без свој тенк од џипа не можев ни до wc. Колко им се смеју, толко ги и жалу. Заебавам се, ич не ги жалу и да не ги користу за њима стално исти „епитети„ – едноставно су тој земљани, кумановоенсиси.
Свеедно, необична ми е тај гужва. Још па у тој доба на д’н. Одговор ми стиза низ звук на автомобилски свирке. Негодуев затој што маса од школарци глумив дека трчив по центар. Сметав му на радни народ. А, пази, молим те, позади њима идев возила сас натпис „Run for Peace“. „Трчање за мир“ кое ствара немир на улице. Они си трчив за мир у Куманово! У Ку-ма-но-во, ееееј! Позалудну работу мислу дека не сам видеја сас деценије, још од време док од орбиту ги посматраше покушаи за стварање на коалициски владе по новонастанати државе на Балкан. Намера е у реду, у дијафазон: ако можемо да трчимо заедно, ондак можемо и да живимо заедно у мир и пријатељство. Ма супер, само…у Куманово?!? А-ха. Ебати, овдека ќе се потепав около тој кој да биде портпарол у сопствени партиски редови, да не идемо у ширину.
У свак случај, сеќам се много добро на тога Индијчиќа, Шри Чимноју, што га измислија тој трчање још одамна. Спомнуваја се е на Свемирску академију како пристојан земљанин кој гу сконтаја доброту. Малко зашаран у идеализам, додуше, к’т кажаја: „Нека га пламен од бакљу на мир загрее и разбуди апсолутно свакога граѓанина на свет“. На Земљу!?!?! Ај да не се заебавамо. Мада, колко разбра ја, барем успеа да се малко загрее најневидљив првак на граТ. Дури беше и сликан. Да знаемо дека постои. И да га рашири „пламен на мир“. Фала ти Створитељу, пројде сезона на пожари…
Е с’га, пол’ка доваѓамо до „чудо“ од прв пасус. Идеја на овој трчање е да створи, нели, мир. А, мир б’ш и немаше преко д’н. Али, НОЌ! Ехееееј…Од време на време, мој ритам на с’н има, да кажу, осцилације. Слично како куде земаљски женке, скоро у исти циклус – за кој според упутени мужјаци, најбоље да не се дискутира. На женке им тој удари у главу, мене у с’н, еби га. И ондак шетам. Туј ноќ искочи негде около 1:30. И да простите, за малко што не се укака од нелагодност. На улице – нигде никој! Тишина! Ни кучиња да залаев, ни мачке да се фаќкав. Знаете гу онуј тишину која скоро вришти колко е тиха. Дури си помисли да не сам га пропуштија почетак на некој рат, зашто он увек почне у такву тишину…Гледам да не светив можда телевизори преко прозори. Ништо. Стандардан мрак за тој доба од ноќ. Нигде авта. Ни онија прдала од скутери. Стварно требаше да ги протрљам свои прекрасни очи, да ги исчисту убави уши сас стапчиња. Ништо не ми беше јасно.
И т’к ми светна! Па, трча се за мир, да га ебу. Па, дааааа. Тој е тој! Трчасва преко д’н, па с’га сануев сас с’нови на праведници (мислу дека се такој некако вика). И видљиви и невидљиви тркачи. А, и држачи на пламен на мир. Дабоме. Умориле су се. Ех, барем да се такој почесто уморуев, Куманово би стварно бија град и граТ по мерку на човека: нема гужве, паркинг колко сакаш, мајке сас деца у колица шетав по тротоари, градски превоз поваѓа тачно у секунду и вози насмеани лица, птичке поев, пеперутке летив около, цвеќе цвета у иљадо бое, канализација милозвучно ги однаса талози, муве и пацови цркнуев од глад зашто нема ѓубре по контејнери…накратко: савршенство.
Бајка, привремена, али ипак бајка. Јер јасно е дека, там’н и тај трка да се трчи свакодневно, на кумановци би им тој после некое време досадило. И ондак од инат би све вратиле по старо, односно на овој како што е с’га. И повише ми е, имено, од јасно, дека на кумановци им се ептен допада Куманово б’ш овакво какво што си е. А ја, док не се насмее Створитељ, едино може да запазују и кажују: алал да ви е. И фала за инспирацију.
Продужуе…
