10 и 11 Октомври
Заебано е, у најмалу руку, да се напушти град што се „свесрдно“ труди да има празничан програм за д’н к’т е пукнала прва пушка. Пукни зоро. Не мораш у Солун. Можеш, дапаче, у Загреб. Јер к’т загребемо на површину на наши „празнични програми“, односно покушаји да се нешто „организира“ у „име народа“ – т’ј исти народ се подели на „родољупци“ и „северџани“ док си рек’о Зафир Хаџиманов, к’о што кажу овдије.
Значи, прекрасно михољско лето ме испраќа на автобус за кроациску метрополу у време к’т Дачиќ гу коначно изгостира бозу у „Рекламу“, искачајќи од уобичаен протокол за официјални средбе по секторски коридори на муп-овци. Срцка. Направи ни се ќеф што седна куде чичо Салита. Не ни се прави ќеф к’т, генерално, политичари га зауставив флуид на гратче кое узбудено се спрема да слави, слободу на избор да биде ослободен. Затој што к’т би прошја пешки од МВР СВР Куманово до мал плоштад министар Србије, главом и брадом, без толко да га чував гориле, гарантирам дека никој не би се ни завртеја по њега, камоли да га вреѓа или заебава. Па, ми не умемо ни сас „наши“ да се заебавамо к’т у ретки случаи ги сретнемо на сокак. Само на социјални мреже им „скидамо капу“ или пљукамо, не њима – њини достигнуќа. Ал’ ко да ми отме из моје душе Косово.
Док га чекам автобус за Загреб, наиме, секирам се после бозу куде ќе га стисне стомак Дачиќа и дали ќе има апетит за ручак, евентуално да запое нешто од Хариса Џиновиќа. Заебавам се. Повише се секирам како ќе пројдемо на границу ако га е фатило пролив од наши Индијанке, јер Каубојци си имав и они довољно у Србију. И стварно, цели три сата трае пут до Табановце, док се преко прозор вртив патролни сигнали дека некој битан проваѓа и мора да му се исчисти пут, што га е он лично направија, преко Грделичку клисуру за на сви нас да ни биде попријатно к’т путуемо и разменуемо искуства у припрему на свински ребра сас Бујановац.
Загреб не знае дека цел ноќ у дебарски автобус ме уништи „Мило моје што те нема, чујеш ли“ од Драгану Мирковиќ. Непоправљиви смо да се утешимо сами себе. А, што ако се вртеше Хасан Дудиќ? Или Тони Цетински? Или не дао Бог северџански култни бенд Леб и сол?!? Загреб ми се руга још на колодвор. Австроунгарска култура на фијакери природно прави паралеле сас турски кочије у наши јужни краеви. Ја ед’н крај, мило моје на друг крај, па одвај састављамо крај сас крај. Не ми пали фора у земљу у коју Јосипа Лисац има став за емоционалну наспроти сексуалну љубав и гле’ чуда! – никој не гу осудуе њојну целокупну уметност због тој што не се „слажа“ сас њума. Џимејл праќа нотификацију сас извичник. Ведрана Рудан шаље поздраве читатељима портала plostad.mk. Ријечи које боле. „Умирем, Магдалено. Бојим се да се не можемо видјети. Ако сте понијели ајвара, молим Вас дајте га Сањи Долежал, за 55 година у Новим фосилима. Ако је пикантан, можете га и Гобцу. Сероња слави 40 године од Психомодо Попа. Пиши дневник и не окреќи се, сине“. Леле, од радост гу запоја „опрости што ти сметам у овој глувој ноќи“, заедно сас оркестар на Драганин Јужни ветар.
Билборди по Загреб ме онерасположисва пред и да пукне зора. Пријовиќ је била, а сада долази Сека Алексиќ. Ни у сну се не смије пропустити. Док ми гласамо за Јецу Карлеушу, моје лијепо пучанство, проматрате ли како смо заправо исти постали. Једина разлика е у тој што ако у Хрватску има концерт Влатко Стефановски, он нема да се бојкотира како во „нашата држава“. Постанују нестрпљива да виду како е прошја празник на д’н на востание у првопушкаст град.
Ќе пишу повише к’т ги прегледам коментари од родољупци и „злочести“ северџани, како и штури маркетиншки објаве на Фондацију, за коју у претходан дневник мислу дека сам се довољно изјаснила. Не е битно кој доваѓа да „устоличи“ празник, него кој га организира. Аматерско фудбалско друштво „Сенегал“:Општина Куманово – 2:0. Читајте само на Плоштад и опрости нам папе.
