13 октомври, Ријека, Хрватска
160 км од Загреб до Ријеку коштав 10,10 евра за путарину/цестарину у ед’н правац. Нема дупке на цести. У 9 сабајле Горски Котар веќ има наочаре за с’лнце и Италијани ги сместуе по свои раскошни шумски стазе.
Враќа ми се слика к’т бесмо како последња генерација на екскурзију низ Југославију, како ечеше у автобус „Мало ми је један живот с тобом“ од Мишу Ковача. Отварам фејсбук, некој Бојан Ковач се исчудуе на југоносталгичари. Сакам да улегну у расправу, али у т’ј момент Ријека се отвара како два прста трудница која носи близнаци и донасам инстант одлуку Голи Оток сасве пејзажи од књиге на Марију Јуриќ Загорку и реплике на Виљушку од „Лепа села лепо горе“ да ги оставу за некој облачан д’н.
Домашни туристи веќ паркирани, сас кола и јахте. За сви има место. 4 сата – 4 евра. За кола. За јахте некако ми беше незгодно да прашам. Повише татковци него мајке сас колица за бебе по тротоари. Родова еднаквост и распределеност на улоге скоро како куде нас. Ја шетам бебу бебо, ти иди прави нокти. Ќе едемо куде маму, там’н да га види унуче, не га е од лани. Нема кучиња скитнице, а свак што шета куче држи у едну руку мистериозан за Куманово предмет – кесиче за гомца.
Зелен пазар на сред плоштад. Ајме мени, калинка една 7 евра. Слабо посетен, још послабо од наше Куманово за „11 Октомври“ у Соколану. Харе Кришна чудаци се шетав и ударав по некои дајриња како стварно да ќе биде мир у свет. Пандан на Јеховини сведоци пред Батка Ѓорѓију, само што нашите подотерани и зачешљани изгледав.
Ријека се прв пут спомнуе 1139 годину, а племе Кумани 1519 г. Скоро 400 године развој на „мало ми за сриќу триба“ – „три невесте тикве брале“ менталну трансформацију.
Сви идев према стар индустриски комплекс „Експорт дрво“. Иду и ја. Почнуе „Рикон фестивал“. Деца се преоблачав у костими од „мангу“, а родитељи би сакале да су манге. Туго, исто како куде нас. Замислују ед’н так’в модеран фестивал за фантастику да се одржуе у зграду на наш Житомел. Хобити би биле бурекџије како чичо Спасу, вилењаци би биле млинари, тролови би биле Бајрушци, витези би биле шофери на камиончиња за доставу на најубав леб, супер херои продавачи по бараке, стрип јунаци би биле ученици од гимназију…„косплеј“ танчери би биле административци на бившу фабрику, у мешовит састав, сас понекога трансџендера стечајнога управника. На улаз стављав наруквицу која кошта 15 евра. Тамо. Куде нас не би коштало ништо зашто фестивал би бија у склоп на некој празник и отворија би га некој манга кој би кењаја пола сат за тој што значи инклузија у опШество за сите. Затворија би га некој од градски Совет, кој уобичаено не се осеќа инклузиран на седнице или некој од следбеници на Стоилковиќа. Они попут Путина, не разумеју се у педере, али ако је то јефтина забава за граѓане, онда нек буде весеља.
„Носи ли се на леву или десну руку наруквица?“ – прашују ги на врата. Ријечки мангупи ми одговарав: „Лијево, десно, иста су то говна, да извинете“. Извинето сине. Купују џебни сат сас угравиранога змаја. За тија паре, осеќам како да сам га родила. После се чуду зашто немам довољно за салату и ручак у ресторан „Морнар“ сас поглед на дух на Драгојевиќа. Скупоќа голема у Приморско-Горанску жупанију. Од унутра се слуша чист кавадаречки дијалект. Носив ми лозу и матовилац салату колко да се закачи за зуб. Али, убав гест зашто е гратис. Земљаци мои напатени. Сакав да пратив нешто за дома. Ја се враќам сас автобус, предупредују ги, у кој се слуша Луис цел ноќ и у кој уморни и љути Македонци од Љубљану се враќав у нашата земја да променив пасоши сас предзнак „северна“. Зимам плико сас тешко заработени бакшиши и плачу иако немаше кромид у салату. Да су живи и здрави сви Непалци. Они ќе га обелив образ на наше угостителство.
Враќам се за Загреб и давам га последњо евро на уличнога свирача, зашто знае да гу отсвири „Зајди, зајди“.
Тамо по срце в кавал да свирам,
сâнце да зајдвит, ја да умирам!
