2013 е, лето, едина помаранџаста фаза беше прогласена у Демир Капију, ама па тамо ретко и кој застануеше на пут до Јонско Море, освен по некој Србин на кога му требаше автомеханичар. Министар за здравство беше Никола Тодоров и можеше спокојно да га препушти лечење на деца како и до т’к, по смс поруке и да си отиде негде куде што нема да се секира дали уз лежаљку иде коктел или т’мно пиво, дури пот’мно и од цел здравствен систем. Што би се рекло, ед’н заслужен и безбрижан одмор. Граѓевинци и онакој не носесва заштитни шлемови, запослени труднице имаше све помалко, социјал-демократија беше решена да си ги трансплантира витални органи и направи пластични операције за да поживи подугачко. Има само една (с)истина! Само една Македонија!
Беше тој златно време к’т почнасва да се запослуев по министерства ликови с’с резимеа у кои беше болдирано: „способност за тимска работа, работа во мултикултурна средина, креативност, флексибилност и амбициозност, инвентивност, комуникативност, експедитивност“. А, да им даде како на филм „Вук од Волстрит“ некој пенкало да продадев, јаките менаџери немаше да знаев. Њима ги биваше да купуев. Ренген апарати за милион евра, некретнине, мерцедеси, радни места. Све што беше скупо и с’с народни паре. Али, „берем“ имасва укус. Па, сатови на руку колко им добро стоесва! Још си ги носив. Они најтачно га мерив време у кое смо биле зашамутени. Божем од вруќине.
С’с мои 21 годину у тој време, немаше потреба да се изложују на непотребну радиоактивност по болнице, али увек има некое п’њкало од фамилију да запречи краци и искача на с’лнце без шешир, не пие довољно воду како што су саветувале по проекти и не тура довољно лимон у смедеревку. Или е викенд или празник к’т треба инфузија. Ноќ, обавезно. Плави картони избледени, упут „ќе донесемо“ к’т ни се врати матичан од Маурициус, комшика ни беше сестра у Уред на зубно (мора да кажеш тачно на кога доктора и кое ву е било омиљено кафе, зашто такој се распознавав партиски анестетици). У џеб иљадарка, што (како викав демохристијани – вредеше бе нешто у тој време) и нада дека бар ќе га шармирам доктора, а дужна сигурно нема да му остану.
Шшшш…доктор спие, вика медицинско особље док брише прашину од флаше на бурбони. Што сакате?
„Скарасмо се с’с мужа ми и он ми кажа за инат дека сам очајна у кревет, па дојде од доктора по друго мишљење!“ – демек заебавам ги, јер немам ни мужа нити имам намеру да сам тиха ноќу, док дежуран гу открива гравитацију врз дупе на Сандру Булок, замислувајќи се дека е Џорџ Клуни.
Не сфаќа сестра шалу. Дискутабилно е и дали знае кирилицу. Мора лично да га „буду“ доктора. Док истече една инфузија (у тој време ваљда још не им беше дотекнало дека може да ги наплаќав без лекови, него само воду и сол), ја там’н имам време да му покажу на доктора дека добри цицке у комбинацију с’с црвену чипку су много боља ноќна смена од Булокову Сандру и флашу виски. К’т оно стварно, пред мене се укажа Клуни! У Куманово Џорџа немамо, али неки Ѓока беше сигурно! Транскриптивно елоквентан бели мантил који лови млади специјализанткиње и пензионерке гастербајтерке. Стетоскоп дигнат у гаќе „нов стоп“, што викала жена му. Она па, текна ми, цариничка. Компатибилни ноќни смене у брак како куртоазија од колеге пред некој од цариници да појде на одмор. „Што имате да пријавите освен сунцобран и 100 евра?“. Јасно ви е на далавере.
Лиже доктор, сладолед од смокву. Све му се чини мед. Млеко тече од царину. Избалансирани приходи од сиротињу. Можда ќе биде началник ед’н д’н, за кој д’н се молу да не ми затреба. Прашуе ме што работу измеѓу два лиза. Примам социјално, викам му да га огаду. Стар вук, не се дава. Види се одма, не гу купија диплому, само малко се занеја у поглед на електролити у организам. Испија повише кафе, нес. Не га испланираја добро секс за тој дежурство. Додуше и стомак га заболе од рицинус што тајно му га сипа у шток. Лакома гузица. Еде цел ноќ чоколатца с’с вишњовачу у средину, тија шери бренди од пациенти, па пие шток с’с вруќо пепси, па лиже, смокву, па веќ мисли на доручак на крај на смену, зашто ќе треба највероватно још една инфузија за чичу ми.
Исцеди га скроз, избега хипокр(и)тски без да плату, замислувајќи га куде гледа у урамену слику на Грују и си вика „зашто како и сви други не гу прати овуј улаву за Скопје?!?“.
А, не беше лош. Само, натепате га на жену му на сред Деве Баир, на најспоро гу беше подесија инфузију, па се разлигави до ниедно време на т’ј расклацкан кревет у дежурану. Кој знае колко си гу е жалија судбину што е мораја да се јави куде гастро колегу наредан д’н, место да иде да се олади у Боровац с’с жену која га рани гомна ако не ву донесе атлантис после дежурство. Болничарка ми кажа лично гу чула, к’т била на гости куде њини комшие, дуплекси лепени, направени у време к’т се носесва скупи ручни сатови и не се мислеше на обичан секс, него на ебање у мозак на гласачи.
Авторот познат на редакцијата, но поради содржинската суптилност, го задржува правото да остане анонимен и да го користи името Ерика, а не Славица.
