Што значи да се осеќаш како градоначалник Максо на посну славу? Овој прашање ми падна на памет к’т гу чу прикаску што с’га ќе ви гу накратко раскажу.
Политичар од земју чланку на ЕУ, сас изразену проевропску ориентацију, отишја у локалан супермаркет у свој град и на купувачи им делија брошуре сас афирмативну содржину за Унију. Ед’н пензионер, к’т гу разгледаја брошуру, вратија му гу и му кажаја: „Не е Европа за мене“.
„Како не е за Вас?“, кажаја политичар. „Зашто зборите такој? Европа е за сви“.
„Ја не лету сас авиони“, одговорија пензионер.
Ов’ј аргумент озбиљно га замислија политичара, а још повише га забринаја, зашто некој сас толко малко речи му гу дефинираја едну од главни фрустрације на голем процент од европски граѓани у последњи године. „Европа не е за мене, затој што не лету сас авиони“, значи дека ако немаш довољно паре, ако не збориш странски јазици, ако не можеш да ги оставиш ни два-три д’на свои краве, овце, кокошке, свое ресторанче, своју малу пекару или слаткару – тешко дека ќе видиш и осетиш много од Европу, дури и да живиш у Француску, Холандију или Немачку. Све повише бива очигледно дека оној што се подразбира под „Европу“ важи само за добро ситуирани људи, а други остануев надвор од тој.
Затој ми падна на памет б’ш тој, дека дан’ска опасно голем дел од жители на Европску унију се осеќав како градоначалник Максо на посну славу. „Џабе сам дошја. Јес да пун астал сас иљадо ѓаконије, ама што има овдека за МЕНЕ? Шницле од соју, салама од леќу, плескавице од модар патлиџан…? Фала, не сте требале да се мучите“.
Трпеза може да е препуна (миљарде од Брисел овамо, миљарде тамо), али ако не е наменета и привлачна за свите, ед’н д’н незадовољни ќе сакав да си станев и да си идев. Да се надамо дека овакви случајни средбе и стекнати поуке, како овај од супермаркет, ќе гу запалив лампичку за аларм куде онија што решавав дека на свет постоив и други људи, освен њима и тија како њима.
Мира Морис
