Ванземаљац изненадно фаќа сигнал на свој комуникациски уред, а тој значи дека још едн јадник гу доживеја исту судбину како њега и паднаја на Земљу. Мора да отпутуе. Али, што ако нема перонску карту за нашу автобуску станицу? Куде мисли дека ќе иде?
Од време на време се суочу сас много озбиљну дилему: дали су кумановци уопште земљани? Не се прашују затој што су, сачувај Створитељу од еретички мисли, како нас ванземаљци, него, онакој, општо: од кој ли су се универзум они створиле на овуј, и онакој, веќ ненормалну планету?
На ултра-тајну фреквенцију од мој комуникациски уред, изненадно се појави сигнал сас карактеристике на моју свемирску академију. Тој би у превод значило дека још некој јадник гу доживеја моју судбину. Сигнал траеше много кратко, али довољно да га лоцирам на около 800 км северозападно од Куманово и довољно да одлучу да га испитам. А, тој значи – треба да се путуе. Не беше сигуран дали уред за криење ќе има толко енергију, па смисли начин што мора да успее. Маска ми беше беспрекорна, документи ми бесва одамна испринтани и стварно изгледав пооригинално од оригинални, а путовање ќе биде изведено на начин да предизвика најмалу могуќу пажњу. Сас други зборови, одлучи да путују сас автобус.
Купи си автобуску карту у локалну агенцију и јутрето д’нта у предвидено време, ете ме на кумановску автобуску станицу. Исперен, намиришан, нашминкан (маска, људи, маска – олабавите), улазам и иду према перон.
У т’ј момент, позади грб, слушам глас на мужјака:
– Ало, батка!
Сас обзир дека батка не сам одамна, не обраќам пажњу.
– Ало, господине! – понавља т’ј исти глас.
Е, туј се малко препозна, па застана и питам:
– Изволте?
– Имаш ли карту?
– Наравно дека имам.
– Може ли да гу виду?
Гледам га ја њега, гледа ме он мене. Ја јес да сам низак, али – он е стварно човечуљак. Прошја шеесе и кусур орбите минимално, благо подгрбавен, како што земљани обично бивав пред оној џаболебарење што га викав „пензија“. Около врат му виси некоја идентификација. Не е полициска, не е тајна служба, па цели три секунде сам мислија дали да га нанишану сас мој скриен атомски бластер или да му гу покажу туј карту.
Одлучи се за карту, затој што ипак, у тија стотинак квадратни метра, великодушно да ги кажу чекална и каса, седесва још троица. И он гу зема карту у руке, без да гу погледне ми завикаја:
– Не туј карту. Перонску карту.
Ја блеју у њега и мислу дека ме заебава.
– Перонску карту, понавља он и додава – Ако немаш, да си купиш.
– Зашто ми треба перонска карта? – прашују, зашто под а) на 30 метра сам од перон, под б) покушавам да гу сфату смислу на туј карту.
– Па, мора да гу имаш, вика ми човечуљак.
– А, колко тој кошта?, прашују ја, док пуцам од радозналост, фаќајќи се за бластер.
– Девеесе денара.
– А, ШТО добивам ја, човече, за девеесе денара, племе ли ти земљанско?!?
– Па мора да гу имаш. Таква е наредба.
– Ма, разбирам те ја тебе, али, зашто плаќам девеесе денара? Тој ли што улегна у овуј просторију и пројде гу у десет корака? Девет денара по корак? За да чекам автобус на бетонски паркинг на кој су скршени клупе за седење? И крчи звучник на радио?
– Можеш ти да чекаш автобус и надвор од перон, ако сакаш – вика ми он на мене.
– А, ја да ти дам на тебе 100 денара да не ме заебаваш? – прашују га ја њега.
– Немој такој господине…- нагло пројде на „господина“. – Ја само работу оној што ми е наредено.
Ок, виду дека е бесмислено било што да се разговара. И иду до касу на коју ме дочека женка, расчупана у косу, у сиво-плаву трењерку, али сас идентификацију на шију:
– Дај карту.
– Мислите: молим, вашу карту…
– А бе не заебавај, него дај карту.
Искуство ме научи дека сас кумановски женке после „а бе не заебавај“, не се полемизира, па ву гу пружи карту. Она гу погледна, нешто укуца у компјутер, испринта гу туј „перонску карту“, стави гу на пулт, заврте се и си отиде. Негде. И давам гу ја туј „перонску карту“ на перонско човечуљче, он гу гледа и ми гу враќа. И, пази молим те, вика ми:
– Среќан пут.
Е, к’т не га…цуна у високо чело. Не га, него отиде до перон и седна на преостанату даску од дрвену клупу. Над главу ми у налети на ветар забуче олабавен лимен кров. До мене се рашири миомирис од препуну канту за ѓубре. Три смеѓокожи деца ми потражисва по десет денара.
Ваљда собирасва паре да си гу платив перонску карту.
ПРОДУЖЕ…
