21 Октомври
Почнасва да се сечев дрва и тија звуци су савршена хармонија уз бес на Камалу. Како да е на „Фокс њуз“, лае без ритам док ву комшије сигнализирав да не се брука, зашто и онакој ќе победи Дони вучјак због повисоку октаву.
Знаме македонско се вее у Јеленино меѓуножје. Тој е све што треба да знаемо за викенд сензације. Добро, и дека канте генералке пливав грбно у реку. И дека е одлучено кој ќе нè забавља за празник на град. Много добри теме за размишљање, ако не и за хејтање.
„У доњим лагама се не сналазите најбоље“ – викаше Босанац како члан на жири у Звезде Гранда.
Ми стварно не се снаваѓамо к’т су ниски ударци. Проклетство на сви кои родиле „миленијалци“. Не се више поставља питање дали Карлеуша знае да пое, тој е одамна апсолвирано. Нити колко зрака има македонско с’лнце и кој куде га е у историју држаја јарбол. Ми улегнасмо у ново поглавје на општествено ријалити шоу: дали е испојана фалш „Бисер балкански“ и у кој аутфит се појавила шкољка на спектакуларан наступ. Срам ме да читам коментари, али не е време за Чеховога. Треба будно да се прати овај шарада. Дневник ед’н д’н ќе га дограби да га чита можда моја снашка или зет, па ќе им служи само за потпалу у казан за ракију ако сам пишувала колко машине дневно на евтину струју е лимит на склопку у недељу. Деца, ако читате, и ако немате појма која е Карлеуша Јелена, ја сам среќна. Од другу страну па, ако ве копка како е она повржана сас ситуацију у коју мастурбира на сцену сас знаме, туј есен 2024 годину, у Северну Македонију, ондак остављам ви аманет да не ги гледате полемике по социјални мреже. Ќе се збуните около ваш идентитет колко смо ми, ваши предци, биле неакикатни. Довољно е само да знаете дека, како и за све друго на овија простори, такој и за овој се формирасва два табора – прв, сас мото „а, што, у ролку ли да пое ѕвезда од так’в калибар“ и друг, нормално, патриотски, „нели гу срам што гу вее националну заставу меѓу цицке, пардон, силикони?“.
Исто такој може да ви биде интересно колко ѓубре произведуеше Куманово тија д’нови у октомври; зашто пред празник на град решисва да штрајкуев и да не ни га изнасав; од куде им име на канте „генералка“ и зашто ги некој генерално фрљи у реку; кои бесва резултати од анкету на Фондацију за спорт и културу за музички гости на „11 Ноември“. Замислите си спрема анкетирани да беше дошла тај погоре спомната ѕвезда и да га беше боље од микрофон дограбила знаме у сред Куманово?!? Али, неееее. Ви живите (надам се још) у граТ у кој влада добар укус и све што се „дешавља“ лошо е у главан град или у Злетово. Ми смо сеирџије, да не ве буни вокабулар, ми смо едни обични хејтери.
Еве да ви кажу зашто ве к’лну да не бидете површни у живот.
Дојде па време да иду да виду како живи тетка ми у старачки дом. Он’ј исти дом што не може никад да мирише на лаванду, али за тој не су криви ни персонал ни менаџери ни надлежно министерство, него едноставно, нема се, не може се. Там’н дојде до врата, маскирана у гастербајтерку сас букет есенке у руке и памперс и влажни марамице за цело оделење како донацију, доваѓа до мене една од вработени и ми вика: „Приземје за кое пишуеш, Магде мори, е под кључ. Никога не пуштав више. Може да ви ги изнесемо у двор да ги видите. Бунив се сви зашто ‘рчкаш мечку. Али све што си напишала е истина. Имамо нови, много репрезентативни фотеље у ходници, како да смо чекална на некоју Соросову фондацију, а бетон на приземје упија толко телесни течности, што не постои шмрк да га испере више. Само, знаеш, ако продужиш да пишуеш, секирав се старатели на наши штитеници, може да ги истерав од дом, па после ти ќе бидеш крива“.
К’т ви остављам аманет, деца, да не бидете површни или не дај Боже малодушни, не мислу на механизми (ниски ударци) сас кои се служив одговорни по институције да се нешто заталашка, ја мислу на мечку. Онуј што не смее да се ‘рчка. Онуј нашу стару мечку која игра на дајре свугде около нас. Мислу на тој колко смо ранљиви к’т су ни сопствени деца и родитељи у прашање и колко смо плашљиви дека ако гу кажемо истину некој може да ни се “освети“ преко њима. Мислу на тој колко ги вработени стра да не га изгубив и тој малко што заслужено га добивав свак месец. Мислу на коментари од ликови кои работив по домови у странство и ми глушив дека е много тешка работа сас стари лица кои не умев да си облачав чарапе сами. Мислу на проклетију у коју сам ве створила. И највише од све, како права кумановка, мислу на тој дека ако ме ставите некад и мене у старачки под овакви услови (само памет да ме држи), ја лично ќе прогласу божем е некоја зараза и ќе ги кључу врата за сви посетители, добронамерни и истинољубиви, да не гледав колко смо мизерни. А пропо мирис на лаванду и меки фотеље у фоаје. Виза ви трудољубив персонал и „добар дечко е директор“. Кој и да е. Увек е добар ако е од партију.
Ваљда сте малко на мој ген бре деца да гу сфатите аналогију за Карлеушу и генералке. Ако сте ипак на татков сој, да појасну: дали е битно – како га Карлеуша држи знаме или кој одлучи уопште да дојде; дали у сред штрајк на едно јавно претпријатие директор и градоначалник се сликав до нови канте или ипак е побитно кој беше толко будала да ги пушти низ реку; ќе правив ли петицију (како што се шпекулира) да ме заќутив сви људи на кои им е ускратено право да улегнев у приземје на старачки дом да си ги наранив, облечев и гушнев свои родитељи или ќе ву чукамо руке на мечку за лош перформанс.
Врати се дома како посерена, да не кажу како тетку ми. Среќа па беше облекла исти чарапе т’ј д’н, на кои пишуеше „love and peace“. Спарени како букет на есенско цвеќе што га положуемо на споменик на одамна упокоену истину.
