Среда, 2 октомври
Цобе комшика ме заеде још у 10 овој сабајле. Држ’ памет Магдалено, саветуе ме. И продужуе: „сакаше да ти коментирам на т’ј твој дневник, ама викам боље да си ќуту, можда и мене ќе ме сместив ед’н д’н у старачки дом, па ќе ми се осветив…све пратив што се дешава и кој збори против њима. Ќутавела само“. Оххх, мила мори она, заустављам саобраќај да ву реплицирам, како да возу мерцедеса, мечке ме газиле што не можу да преќуту. „Хмм, а како тој би могале да ти се осветив? Да не те исчешљав, да не ти ставив руж, да не ти исечев нокти?!? Ич да не ти чуе. Од пензију ќе га даваш пет иљадарке покачење на снашке, они ќе доваѓав за тија паре!“.
Какви смо махери да најдемо брзо решење на све.
„Ејј, немој па с’га да збориш за меморандум меѓу кошаркари на Куманово и Партизан!“ – предупредуе ме сас молбу у очи. Ваљда се плаши дека ќе се удавимо у ѓубре ако решив да се „осветуев“. Ирационални стравови на људи у 21 век. Добро к’т не почнев да нè апсив како у Енглеску за јавно изнесени „ставови“. Кој знае, можда ќе проверуев кој е веќи делија у сваку маалу и к’т дојде ред на нашу улицу, ќе нè депортирав на Маракану, како тифусари и противници на потпишување на ирелевантни договори меѓу јавни предузеќа и познати клубови.
Треба ми бронхи, лакше да дишем. Дете број ед’н се запиша на стоматологију и фрља ми ги бонбоне. Е га се удавила Камала од њима! Испраќам гу на факултет у метрополу сас 100 денара и суву кифлу направену од адитиви. Да нарасне жеља за студиозност! Димче од левицу пердаши нео-либерали на фејсбук, туј и тамо се слуша звук на моторну пилу за дрва, лазања ќе биде богата зашто е почетак на месец, пишам по сиротињи. Уелкам октоубер.
Зашто смо бе такви? Док збору сас Цобета, проваѓа стварно мерцедес и од прозор се гледа рука која фрља „златце“ од голему чоколаду, чиз кејк стробери, на НАШУ улицу. Нема ветар за да га однесе куде единога „гробара“ у наше циганско царство. Лилакова хартија ќе стои још много време заглавена меѓу хаварисану шкоду и чукнато комби на Милета Романовца, како потсетник на нашу летаргију за јавну осуду на дешавања.
Тато ми приредуе још ед’н шок: слуша до крај словеначки оркестар и изведбу на хит од Цецу „Пази с киме спаваш“. Не знам дали е пародија или уметничко дело. „Ја још спавам у твојој мајици“ – ако е тој следеќи обработен хит, ондак Карлеушу треба да гу платимо повише од Партибрејкерси. Да се осветимо „берем“ како ни доликуе пред 11 Октомври, 11 Ноември и „сврати меѓу празници“ – секси, али стрејт идеју на Фондацију за спорт и културу и њини несреќни предлози. Краљево, Ваљево, Куманово, исти курац.
Туго, и они може да се осветив! Зубе имам да те гризем, нокте да огребем, да ти пустим крв, и речи најлепше на свету да осетиш се малим као црв. Ќе ечи до Свети Николе, ќе се укључи коначно и граѓанско опШество за да парира на фанови на Цецу и ќе се положи цвеќе на Костурницу од делегације на засегнати гробари кои гу фрљисва последњу лопату на демократију.
Закопасмо се, од стра дека ќе ги изгубимо привилегије. Немој такој за директори, можда ќе ти потребав некој д’н, бидна лајт мотив на д’н. На Ерику од летњи фељтон ву требав директори, дефинитивно, на Магдалену К. ву требав како регенератор за косу. Ич не ву ги требав. Освен да ги пише у дневник, да стои сас црвено слово дека не се пере на т’ј д’н. Слава им. Сви су исти. Не е клише за мужи. На директори се мисли. „Ќе ги зајакнеме капацитетите“, жими кур учителке.
