Среда, 25 септември
Там’н повлечу летњо у шкафови до плафон, отопли. У ништо среќа да се нема значи. На едни па получизмице што си ги купи од бувљак синоќ ми се заглави флекна меѓу плочке на мал плоштад. Не ми е за 150 денара, само требаше вешто да ги избегавам фото блицеви на прву претставу од фестивал Д’нови на комедију. Ама, к’т виде како некои советничке дошле како за на плажу до ичера што носиле, сандале, шалваре и ѕимбиљчиња, опушти се скроз. Велешани добро га отворисва фестивал. У публику, освен сунцобран за госпоѓе што како да бесва у купаќи, фалесва деца под 10 године, додатно да га засмевав ов’ј шаљив народ сас доскочице од тип „тато, зашто е овај тетка на бину у тангу, ако не ме одведеш да мочкам, ќе те кажу на маму!“. Куманово и његови пресмешни жители.
Административни работе увек се труду да ги обављам у среду. Демек среќан д’н е, па логика вика дека такој исто размислуев и онија од другу страну на шалтер. Нема грешка. Од 9 до 12 среќу не виде. Само уплатнице, закочен систем, вештачки трепке и намрштени лица. За кафе паузу ги почека, пауза и за мене да виду дали су објавени слике од улаз на културан дом како кленѕам без едну флекну или не дај Боже да се виду како подметнују мртвога голуба на онога џипа од катну гаражу. Гужва почна да се прави у меѓувреме, а пиле још им стои на кајмак на кафе на јавни администратори. Ладно га пиев. Една додуше кажа, ај побрзо Мирче, девојче ќе нè објави у новине ако почека још малце. „Неее, па з’р само по едно цигаре ќе пушите уз прво кафе?!? Терајте работу, на мене ми одговара да чекам, од работу сам искочена“. А, у себе си мислу, какви скубле! Само тија т’нки цигариња евтини од фри-шоп што им ги донасав им идев уз т’нки уста. Осмех тамо не вирае.
Што викаше баба, нели не га туриш ручак до 12 саат Магдалено, ќе едеш тропке. И такој си е. Среќа деца другу смену у школу, ќе едев тамо некои глупости, не им е тој фабрика куде индустриски кетеринг на „Лукс ТД“ им дава преукусан топли оброк на радници. Нема подвижни ленте и мензе у наши школе. Ако му ставиш на дете у „најломче“ кришку ајвар и сирење, ќе га утепав од заебавање. С’га се носи чиа пудинг од 250 денара и пармиџано триколоре намази врз органску тиквицу. Праву супу од еднога жилавога петла и фрљам ги џигерчиња на Џеки Чен мачку. Јутре пред да иду у старачки дом, ќе проверу крвну слику, стра ме да не ми е замастена јетра. Тој ќе биде још една авантура на бели крвни зрнца и дебели игле на медицински сестричиња практикантчиња.
Долар пада. Јављам се на сви што ги знам да им кажу да ги сменив. У т’ј момент слушам како вергла робот негде под висаќи на судопер. Го прогласувам за умрено. Заглавија на некој џигер што ми испаднаја. Мазуљи се, бега му. Кешке да си га изеде ја, кој ќе брчи сас стару Слободу Чачак од јутре! Има да биде б’ш шумадиски рок’ен’рол, уз ритам на маалски џукеле, ау-ау-ау-ау. Забрави да напишу, виде гу у театар и газдарицу на сви 14 кучиња. К’т искочи градоначалник она е тај што викна доле Влада!
